نمک و نور

شما نمک جهانید ……. شما نور جهانید ……. پس بگذارید نور شما بر مردم بتابد. متی ۵: ۱۳ – ۱۴، ۱۶

عیسی در تشبیه شاگردان خود به نمک و نور، وضعیت سقوط کردۀ روحانی و اخلاقی این جهان را مورد تاکید قرار می‌دهد؛ وضعیتی که در نتیجۀ گناه منجر به قطع رابطۀ انسان و خدا شده است. بدین‌ترتیب، او هدف ماموریت پیروان خود در این جهان را تعیین می‌کند. جهان در اثر دوری از خدا گرفتار فسادی است که در نهایت به نابودی‌اش منجر خواهد شد. عیسی همۀ پیروان خود را خوانده است تا در جوامع اطراف خویش درگیر شده، با جهالت، اضمحلال و تاریکی حاکم به مبارزه برخیزند. به همین خاطر آنهایی که مسیحیت را آیینی صرفاً عبادی تلقی کرده، بر کناره‌گیری مسیحیان از جامعۀ اطرافشان تاکید می‌ورزند، پاسخ قانع‌کننده‌ای برای این سخنان عیسی ندارند.

در بهره‌گیری صحیح از خواص نمک،  الهیدان مسیحی، دیوید پاوسون مطالب جالب توجهی را بیان می‌کند. او اندازه و کیفیت نمک را در کارکرد موثر آن بسیار ضروری می‌داند و ادامه می‌دهد که “استفاده از میزان اندک نمک برای جلوگیری از فساد مواد غذایی فایدۀ چندانی ندارد. لذا، کمیت ایمانداران مسیحی برای جلوگیری از انحطاط اخلاقی یک جامعه بسیار ضروری است.” در توضیح مقصود عیسی مبنی بر از دست دادن خاصیت نمک نیز او می‌گوید که “این سخن عیسی را باید بیشتر به کاهش کیفیت نمک تعبیر کرد. عدم خلوص نمک از میزان تاثیر‌گذاری آن به مقدار زیادی می‌کاهد. هر اندازه نمک با مواد معدنی دیگر بیشتر مخلوط باشد، خاصیت آن برای جلوگیری از فساد کاهش می‌یابد.” بدون وجود تقدس و استانداردهای لازمِ کلام خدا در زندگی مسیحیان، تلاش برای تغییر اخلاقی جامعه ثمرات لازم را به‌بار نخواهد آورد.

به‌همین‌گونه، خاصیت نور مورد‌نظر عیسی است. جهان، بدون حضور خدای حقیقی در تاریکی مطلق روحانی قرار دارد. تمام تلاش آدمی برای یافتن راه، تا‌‌کنون محکوم به شکست بوده است، و بعد از این هم خواهد بود اما خدا بر‌آن نیست که انسان را در تاریکی رها کند. عیسی، پیروان خود را نور این جهان نامید تا از طریق آنان، خدا راهی در تاریکی این جهان باز کند. کناره گیری از این جهان، همانا سرپوش نهادن بر نور خداست.

بیایید برای جلوگیری از گسترش فساد اطراف خود، نمک باشیم و برای گمشدگان در تاریکی این جهان، نور!