جمعه ۱۷ شهریور

انکار نیکویی خدا

حال اگر واقعاً صدای مرا بشنوید و عهد مرا نگاه دارید، از میان جمیع قومها، مِلک خاص من خواهید بود، زیرا تمامی زمین از آنِ من است. شما برای من مملکتی از کاهنان، و امتی مقدس خواهید بود. این است آنچه باید به بنی‌اسرائیل بگویی.»

خروج ۱۹: ۵ – ۶

خداوند با ابراهیم پیمان بسته، به وی وعده داد که وی را «پدر امتی عظیم» خواهد گردانید (پیدایش ۱۷: ۳ – ۹).

او چند قرن بعد، پس از رهایی شکوهمند قوم اسرائیل از سرزمین اسارت مصر توسط موسی، این پیمان را در کوه سینا مجدداً با تمامی قوم تجدید کرد.  پیمانی که در آن خداوند به قوم اسرائیل نه مانند غلامان، لیکن چون هم‌پیمان رفتار می‌نماید. از این دریچه، تمامی قوم اسرائیل فراخوانده شده‌اند تا «مملکت کَهَنه و امتِ مقدس» باشند. لذا، تمامی اعضای قوم برگزیده حق دارند به خدا نزدیک شده، او را عبادت کنند. اما، چنانکه هر پیمانی متضمن رعایت مفادی دو طرفه است، قوم نیز می‌باید متعهد شود که: «آواز مرا فی‌الحقیقه بشنوید»؛ هرگاه مفاد این پیمان رعایت شود، این قوم همانا «مملکت کَهَنه» خواهد شد.

در همهٔ مذاهب کهن، کاهنان دارای حق غالباً موروثی بودند که به خدا نزدیک شده، مراسم عبادتی را به‌جای آورند. اما ذات پیمان سینا در جهت پرورش امتی است که کاهنان خدای تعالی هستند و بدین طریق، درهای کهانت خداوند بر روی تمامی اعضای آن گشوده است. این پیمان به تمامی در مسیح عیسی به کمال می‌رسد. از‌این‌روی، تمامی اعضای قوم نوین خداوند به‌وسیلهٔ ایمان به مسیح عیسی، فارغ از قومیت و نژادشان، به مقامی والاتر از «هم پیمانی» رسیده‌اند که همانا «مقام فرزندی!» است: «و اما به آن کسانی که او را قبول کردند قدرت داد تا فرزندان خدا گردند، یعنی به هر که به اسم او ایمان آورد.» (یوحنا ۱: ۱۲)