سرگردانی در بیابان
«… ما به مکانی کوچ می‌کنیم که خداوند درباره‌اش گفته است: ”آن را به شما خواهم بخشید.“ …»
اعداد ۱۰: ۲۹
نام کتاب اعداد در کتاب‌مقدس عبری «در صحرا» است. این عنوان برگرفته شده از دو کلمهٔ آغازین کتاب اعداد است. عنوان اعداد برگرفته شده از متن یونانی است.
تصور بیابان نزد بیشتر انسان‌ها پیوسته مفهومی است از سرزمینی ملعون، بی‌آب، لم‌یزرع و خطرناک که حیات انسان را تهدید می‌کند. اما از دیدگاه کتاب‌مقدس بیابان محل عبور است، جایی که خداوند قوم خویش را از زمین سخت بیابان عبور می‌دهد تا ایشان را به سرزمین «شیر و عسل» یا همان سرزمین موعود وارد سازد.
بیابان از منظر کتاب‌مقدس، بیان‌کنندهٔ نقطه‌عطفی شگفت در تاریخ مقدس است که همانا تشکیل قوم خداست. عبور از صحرا برای قوم برگزیده آسان نبود و قومی که به فراوانی مصر هر چند به بردگی عادت کرده بود، زندگی در بیابان و خیمه‌نشینی را مشکل می‌دید. لذا، زمزه‌های نارضایتی، یأس و سرکشی‌شان به گوش رسید.
تجربهٔ سخت بیابان، قلب هر فرد را گشوده و وی را به انتخاب راه خویش وادار می‌کند. بیابان زمان آزمایش است، یعنی زمانی که کیفیت ایمان و وفا داری به بوته آزمایش گذاشته می‌شود. از این دریچه، بیابان زیبایی خاص خود را دارد، زیبایی‌ای که خود را تنها به کسانی مکشوف می‌سازد که علیرغم تمامی مصائب، مشکلات، کمبودها و خستگی‌ها لیاقت آن را پیدا می‌کنند که درک کنند که در عبورند. عبور از اسارت به آزادی و از مرگ به حیات.
عیسی مسیح نیز چون قوم برگزیده، با هدایت خدا به بیابان برده شد تا در آنجا آزمایش شود (متی ۴: ۱ – ۱۱)، اما مسیح عیسی بر خلاف اسلاف خویش بر تمامی آزمایشات فائق آمد. عیسی آن نخست‌زاده‌ای است که قوم نوینی در او متولد و تمامی عهد در او محقق می‌گردد. او سر کلیساست و کلیسای خود را که در گذر از بیابان این جهان هدایت کرده، به سلامت به سرمنزل مقصود خواهد رسانید.
مطالعهٔ کتاب مقدس
اعداد ۱۰: ۲۹
۲۹موسی به حوباب پسر رِعوئیلِ مِدیانی که پدرزن وی بود، گفت: «ما به مکانی کوچ می‌کنیم که خداوند درباره‌اش گفته است: ”آن را به شما خواهم بخشید.“ همراه ما بیا و به تو احسان خواهیم کرد، زیرا خداوند دربارۀ اسرائیل نیکو وعده داده است.»
تثنیه ۶: ۱ - ۱۲
فرمان بزرگ
۱«این است فرمانها و فرایض و قوانینی که یهوه، خدای شما، امر فرمود به شما بیاموزم، تا آنها را در سرزمینی که برای تصرفش بدان عبور می‌کنید، به جای آرید، ۲و تا شما و فرزندانتان و فرزندان فرزندانتان از یهوه خدای خود بترسید و تمامیِ فرایض و فرمانهای او را که من به شما حکم می‌کنم، در تمامی ایام زندگیتان نگاه دارید، تا عمر دراز داشته باشید. ۳پس ای اسرائیل، بشنو و آنها را به‌دقّت انجام ده، تا در سرزمینی که شیر و شهد در آن جاری است سعادتمند باشی و بسیار افزون گردی، همان‌گونه که یهوه خدای پدرانت به تو وعده داده است.
۴«بشنو، ای اسرائیل: یهوه، خدای ما، خداوندِ یکتاست. ۵یهوه خدای خود را با تمامی دل و با تمامی جان و با تمامی قوّت خود محبت کن. ۶و این سخنان که من امروز تو را امر می‌فرمایم، بر دل تو باشد. ۷آنها را به‌دقّت به فرزندانت بیاموز، و حین نشستن در خانه و رفتن به راه، و هنگام خوابیدن و برخاستن، از آنها گفتگو کن. ۸آنها را چون نشان بر دست خود ببند و چون علامت بر پیشانیت بگذار. ۹آنها را بر چارچوب دَرِ خانۀ خود و بر دروازه‌های خویش بنگار.
۱۰«چون یهوه خدایت تو را به سرزمینی درآوَرَد که برای پدرانت ابراهیم و اسحاق و یعقوب سوگند خورد که به تو بدهد، به شهرهای بزرگ و نیکویی که خود بنا نکرده‌ای، ۱۱و خانه‌های آکنده از هر نعمت که خود نیاکنده‌ای، و حوضهای کنده شده که خود نکنده‌ای، و تاکستانها و درختان زیتونی که خود نکاشته‌ای، و چون خورده سیر شوی، ۱۲آنگاه به هوش باش مبادا خداوند را که تو را از سرزمین مصر، از آن خانۀ بندگی به در آورد، فراموش کنی.
