جمعه ۱۹ آبان

استقامت نحمیا

«همهٔ امت‌هایی که مجاور ما بودند این را دیدند، در نظر خود بسیار پست شدند و دانستند که این کار از جانب خدای ما معمول شده است.»

نحمیا ۶: ۱۶

به احتمال بسیار سنبلط و طوبیا همان مردانی هستند که در کتاب عزرا به مخالفت بر می‌خیزند (۴: ۲۳-۷) و کار بازسازی اورشلیم را متوقف می‌کنند. سنبلط والی سامره، طوبیا اهل منطقه‌ای در شرق رود اردن و جشم عربی احتمالاً صاحب منصبی در جنوب اورشلیم بود. آنها همهٔ توان خود را به‌کار گرفته بودند تا ساکنان یهودا را از بازسازی شهر باز دارند. آنان با لشکر و قوای بسیار نتوانسته بودند نحمیا را از کاری که خدا بدو سپرده بود بازدارند (۴: ۱۳-۱۵). از‌این‌رو، قصد آن کردند که با مکر و نیرنگ او را از کار بیندازند. (۶: ۲)

پاسخ نحمیا به نامهٔ پرمَکرشان، به‌روشنی نشان می‌دهد که وی کاملاً به خدمت عظیم و مبارک خویش واقف بوده، می‌دانسته که آنچه دارد به‌عمل می‌آورد بسیار مهم و عظیم است و نباید حتی وقفه‌ای در آن بیندازد. (۶: ۳) از این جهت است که قوت دستان خود و همراهانش را از خدای خویش می‌طلبد (۶: ۹) و زشتی اعمال بدخواهان و تاریکی دل‌هاشان را به داوری خداوند می‌سپارد (۶: ۱۴)؛ چرا که هم کار از آن خداوند است (۶: ۱۶) و هم قوت و یاری از جانب او می‌آید، پس خود او نیز قادر است که محفوظ بدارد. از این روست که نحمیا تمامی امور این کار مهم و عظیم را گاهی به دستان رحیم و گاهی به دستان داور قدوس اسرائیل می‌سپارد.

آنچه از عملکرد و شخصیت نحمیا بر ما آشکار می‌گردد، همانا استقامت و پایداری او در عملی است که خدا اراده فرموده بود از طریق او به انجام برساند. نه این فقط، بلکه او باوری عمیق داشت به آن خواندگی که در خداوند یافته بود، به‌طوری که حتی از دادن جان خویش نیز ابایی نداشت (۶: ۱۱). از این جهت بود که هیچ نیرنگ و ترسی نمی‌توانست او را از آنچه در دل داشت و با چشم ایمان می‌دید باز دارد. این به واقع همان توکل نمودن بر خداوند است، همانی که بدون شک نحمیا به هنگام دعا در خداوند یافته بود.