مکاشفه محبت
«امّا خدا محبت خود را به ما این‌گونه ثابت کرد که وقتی ما هنوز گناهکار بودیم، مسیح در راه ما مرد.» رومیان ۵: ۸
پولس رسول رساله به رومیان را احتمالا بین سال‌های ۵۷ تا ۵۸ در قرنتس نوشت. این رساله را می توان تعمق بلند پولس بر راز نجات توسط عیسی مسیح دانست.
پولس رسول پیش از ملاقات با عیسای مسیح شخصی متشرع بود که با فرهنگ و زبان یونانی آشنایی کامل داشت و مورد وثوق سران قوم اسرائیل در اورشلیم بود.
پولس محبتی را که خدا به اجداد اسرائیلی او نشان داده بود را به خوبی می شناخت، و کوشش می کرد تا از طریق انجام شریعت، خدا را خشنود سازد. اما وی در رویارویی با عیسای رستاخیز کرده در راه دمشق محبتی نوین را کشف کرد که فوق از تصورات قبلی او بود.
پولس بر این باور بود که به حسب اطاعت از شریعت می توان در حضور خدا عادل بود. از نظر وی شریعت داده شده تا قوم در محبت و اطاعت خدا بماند، لذا شریعت مقدس است زیرا خداوند آن را داده است و هر آنچه متعلق به خداست مقدس است و قوم اسرائیل بوسیله شریعت است که بر گناهان خود آگاهی می یابد. لذا هر فرد یهودی از تولد تا مرگ در این عهد شریعت قرار دارد و تنها با مرگ است که وی را از شریعت آزاد می سازد.
پولس خاطرنشان می کند که خداوند، با فرستادن مسیح و مرگ پسر، که همانا کلمه خداست متحمل گناهان و مرگ شد؛ لذا مرگ مسیح، مرگ تمام گناهکاران در او نیز است؛ «لیکن خدا که در رحمانیت، دولتمند است، از حیثیت محبت عظیم خود که با ما نمود، ما را نیز که در خطایا مرده بودیم با مسیح زنده گردانید، زیرا که محض فیض نجات یافته‌اید.» (افسسیان ۲: ۴ – ۵)
مسیح با محبت جاودانه خویش به عوض گناهکاران مرگ را پذیرفت تا مرگ را به دروازه زندگی جاودانی تبدیل سازد، «تا هر که به او ایمان آرد هلاک نگردد، بلکه حیات جاودانی یابد. » (یوحنا ۳: ۱۵) و در او رستاخیز کرده آرامش ابدی در حضور خدا داشته باشد.
در الهیات پولس محبت خدا که به شکل فیض ظاهر می شود عنصر کلیدی است. خدا به این دلیلی ما را محبت نمی کند که انسان‌های خوبی هستیم بلکه او ما را محبت می کند تا از طریق درک محبت وی به سوی عدالت و نیکویی سلوک کنیم.
مطالعهٔ کتاب مقدس
رومیان ۵: ۸
امّا خدا محبت خود را به ما این‌گونه ثابت کرد که وقتی ما هنوز گناهکار بودیم، مسیح در راه ما مرد.
