قسمت اول این نوشتار را با این پرسش به آخر رساندیم که «رحمت های خداوند در هنگام سختی ها چگونه به‌طور عملی به ما مدد خواهند رسانید؟»
به‌خاطرم هست، زمانی شخصی که خود را بسیار خودخواه و به اصطلاح رایج در بین عامه، «تیشهٔور خود» می‌دانست نزد من اعتراف کرد که چگونه وقتی پسرش روی تخت بیمارستان در حال تسلیم‌شدن به مرگ ناشی از سرطان بوده است، و او که مجبور بوده در محیط بیمارستان‌های ایران به‌عنوان همراه بیمار به سر ببرد، مثل عاشقان و شیداییان (تعبیر از اوست)، مدام این طرف به آن طرف می‌رفته و حتی اگر شده با هُل‌دادن تختِ چرخ‌دار بیماران بدون همراه در اورژانس، و امثال آن، سعی می‌کرده تا به دیگران کمک کند.
اگر بگوییم که یکی از راه‌های عملی ظهور رحمت‌های خدا در موقع سختی‌ها، استفاده از انسان‌ها برای کمک‌رسانی است، سخنی درست گفته‌ایم. در حقیقت این راهی است که ضمن کمک‌رساندن به دیگران، می‌تواند باعث بروز تغییراتی بسیار مثبت در زندگی معنوی ما شود.
در مزمور ۵۲: ۱ می خوانیم که «محبت خدا همیشه پا برجاست». این سخن که محبت خدا همیشه پا برجا می‌باشد، در هنگامهٔ مصیبت‌ها چگونه می‌تواند به دل ما آرامش ببخشد؟
کلام خدا از ما می‌خواهد که در وقت تنگی‌ها دعا کنیم (یعقوب ۵: ۱۳). این بدان معناست که نفس دعا‌کردن در وقت سختی‌ها و بلا، قطعاً به ما کمک خواهد کرد. این بدان معنا نیست که گاهِ بلایا ما دچار اندوه نشویم، بلکه به عکس در هنگام سختی‌ها این روحیهٔطبیعی انسان‌هاست که دچار اشک و اندوه شوند؛ اما باید به‌خاطر داشته باشیم که اگر چه ما در بسیاری مواقع علت بروز مصیبت‌ها را نمی‌دانیم، اما می‌توانیم در هر شرایط از زندگی به رحمت‌های خداوند مطمئن باشیم.
در مزمور ۲۳ داوود اطمینان دارد که نیکویی و محبت خدا در تمام روزهای زندگی‌اش در پی او خواهد بود (۲۳: ۶). آیا این بدان معناست که دیگر داوود دچار رنج و مصیبت نمی‌شود؟ البته نه؛ بلکه بدین معناست که ما در دعا و تأمل در کلام خدا، همواره و در هر شرایطی به رحمت‌های خداوند دل خود را قرص نماییم.
او [خدا]، هر اشکی را از چشمان آنها پاک خواهد کرد.
مکاشفه ۲۱: ۴
