ممکن است پرسیده شود که پس از تعمید دیگر چه نیازی به آیین توبه است؟ ما اگر چه تعمید می‌‌گیریم، اما تعمید ما را از ناتوانی‌های انسانی و کشش به‌سوی گناه، رها نمی‌کند. اینجاست که آیین توبه جایگاهی معنوی است که به‌واسطهٔ آن، پیوسته و نو‌به‌نو با خدا آشتی کرده، از گناهان خویش توبه می‌کنیم.
اعتراف و توبه، نه تنها کاری شیک به‌شمار نمی‌رود، بلکه برعکس عملی دشوار است که نیاز به تسلط به نفس دارد. کسی که مدام توبه می‌کند، صفحات سفیدی را به فصول زندگی‌اش می‌افزاید. عیسی خود مؤسس این آیین مقدس است، هنگامی که خود را به رسولان نشان داد و به ایشان فرمود: «گناهان آنانی را که آمرزیدید برای ایشان آمرزیده خواهد شد.» (یوحنا ۲۰: ۲۳)
در هیچ جا مسیح مثل داستان پسر گمشده، این‌گونه زیبا به ما نشان نمی‌دهد که در آیین توبه چه روی می‌دهد. انسان راه خود را گم می‌کند و دچار سردرگمی می‌شود، اما وقتی که سر او به سنگ می‌خورد و پشیمان شده، به‌سوی خدا باز می‌گردد، این آغوش گرم پدر آسمانی است که همواره پذیرای اوست.
عیسی، خود شخصاً گناهان بسیاری را بخشید. این کار برای وی بسیار مهمتر از معجزه‌کردن بود. توبه جبران‌کردن کار نادرستی است که مرتکب آن می‌شویم. توبه نباید فقط در فکر ما باشد، بلکه لازم است که دارای ثمرات عملی در زندگی ما نیز باشد. توبه را هم‌چنین می‌توان از طریق دعا‌کردن، روزه‌گرفتن و پشتیبانی معنوی و مادی از نیازمندان و فقرا نیز انجام داد.
هیچ انسانی قادر نیست که گناهان دیگران را ببخشد، مگر اینکه این وظیفه از جانب خدا باشد تا این اطمینان حاصل شود که بخششِ اعلام شده، شامل فرد توبه کار خواهد شد. برای این منظور در وهلهٔ نخست، اسقفان و در مرتبهٔ بعد از آن کشیشان هستند که می‌توانند بخشش گناهان را اعلام کنند. هیچ کشیشی این اجازه را ندارد که اعترافات فرد را بازگو کند. این اعترافات به‌صورت یک راز، نزد وی باقی می‌مانند. کشیش حتی مجاز نیست که اعتراف اشخاص را نزد پلیس بازگو کند.
کسی که از اعتراف باز می‌گردد، آثار بخشودگی در او نمایان است. مانند کسی که پس از سختی یک کار روزانه، بدن خویش را با آب شستشو داده، احساس نشاط و آرامش می‌کند. شکی نیست که بر سر راه اعتراف‌کردن موانعی وجود دارد که گذشتن از این موانع و پیروز‌شدن بر آنها خود به منزلهٔ گام اول در مسیر توبه است.
فقط در موارد خاصی مثل جنگ‌هاست که کشیش می‌تواند پیش از اعتراف شخصی، به دلیل فرصت اندک برای اشخاص و خطر مواجهه با مرگ، بخشودگی اشخاص را به‌صورت گروهی و بدون اینکه به گناهان خویش اعتراف کرده باشند، اعلام نماید. اما اشخاص لازم است که خود در نخستین فرصت، گناهان سنگین خویش را نزد کشیش اعتراف نمایند.در اعتراف و توبه چه حقیقتی نهفته است که مطابق فرمان عیسی می‌توان آمرزیدگی اشخاص را اعلام کرد؟ درک حقیقت این معنا، همان راز این آیین مقدس است.
