مرگ و حیات
و یهوه خدا آدم را امر کرده، گفت: “تو می‌توانی از هریک از درختان باغ آزادانه بخوری؛ اما از درخت شناخت نیک و بد زنهار نخوری، زیرا روزی که از آن بخوری به یقین خواهی مرد.”
پیدایش ۲: ۱۶ – ۱۷
ماهیت درخت شناخت نیک و بد محل بحث فراوان در طول تاریخ بوده است. صرف‌نظر از مخالفان کلام خدا که روایت آفرینش را افسانه‌ای بیش نمی‌بینند، نظرات موجود در میان خداباوران در این مورد متنوع و گاهی متضاد است. از یک سو، گروه بزرگی از خداباوران این روایت را کاملاً تحت‌الفظی تعبیر کرده، وجود درختی در وسط باغ عدن با این نام را کاملاً محتمل می‌دانند و از سوی دیگر، گروهی دیگر این روایت را بیانی نمادین از آفرینش انسان و رابطهٔ سقوط کردهٔ او با آفریدگار تلقی می‌کنند. اما هرگونه که ما این روایت را تعبیر کنیم، در این واقعیت که به‌واسطۀ نااطاعتی آدم از فرمان خالق، ورطهٔ عظیمی بین خدا و انسان به‌وجود آمد تغییری ایجاد نمی‌شود.
موسی با توجه به عهد شریعت و با الهام از روح خدا، نافرمانی آدم در پیدایش ۲: ۱۶ و ۱۷ را به‌گونه‌ای زیر پا گذاشتن اولین عهد خدا توسط انسان قلمداد می‌کند. بدین ترتیب، عواقب بی‌توجهی سرسلسلۀ نسل بشر به عهد خدا گریبان فرزندان او را نیز می‌گیرد. بسیاری این شکل از نمایندگی را معتبر نمی‌بینند، چرا که فرزندان آدم در انتخاب اشتباه پدرشان نقشی نداشته‌اند. شاید توجه به قوانین حاکم بر زندگی مردم باستان در درک بهتر این موضوع به کمک ما بیاید. در بسیاری از سرزمین‌های دنیای قدیم، هرگاه پدری خود را به بردگی یا نوکری شخصی می‌فروخت، فرزندانی که در آینده برای او متولد می‌شدند نیز نوکرزاده یا برده محسوب شده، به ارباب تعلق داشتند. اما، همچنین باید توجه داشت که خدا درخت دیگری را نیز در آن باغ قرار داد تا با خوردن از میوهٔ آن آدم و حوا از زندگی ابدی برخوردار شوند. قرن‌ها پس از گناه آدم و حوا، خدا بار دگر آن درخت را توسط صلیب عیسی در قلب تاریخ بشر غرس نمود «تا هرکه بر او ایمان آورد هلاک نگردد بلکه حیات جاویدان یابد.»
امروز نیز هر انسانی با همان انتخاب روبه‌روست: یا آدم را نمایندۀ خود بداند و با عواقب انتخاب خود روبه‌رو شود، یا عیسی را به‌عنوان نمایندۀ خود بر‌گزیند و تا ابد در حیات خدا سهیم شود. انتخاب سومی وجود ندارد.
مطالعهٔ کتاب مقدس
پیدایش ۲: ۱۶ – ۱۷
۱۶و یهوه خدا آدم را امر کرده، گفت: «تو می‌توانی از هر یک از درختان باغ آزادانه بخوری؛ ۱۷اما از درخت شناخت نیک و بد زنهار نخوری، زیرا روزی که از آن بخوری به‌یقین خواهی مرد.»
* تثنیه ۲۸: ۱- ۶
برکات اطاعت
۱«و اگر صدای یهوه خدای خویش را به‌دقّت بشنوید و به هوش باشید تا تمامی فرمانهایی را که من امروز به شما امر می‌فرمایم به جای آورید، آنگاه یهوه خدایتان شما را بر همۀ قومهای جهان برتری خواهد بخشید. ۲آری، اگر صدای یهوه خدای خویش را بشنوید، تمامی این برکات بر شما خواهد آمد و از شما پیشی خواهد گرفت: ۳در شهر، مبارک و در صحرا نیز مبارک خواهید بود. ۴ثمرۀ رَحِم شما و ثمر زمینتان و ثمرۀ چارپایانتان، یعنی گوساله‌های رمه و بره‌های گلۀ شما، مبارک خواهد بود. ۵سبد شما و ظرف خمیرتان مبارک خواهد بود. ۶ورودتان مبارک خواهد بود و خروجتان نیز مبارک.
* تثنیه ۲۸: ۱۵ – ۱۹
لعنتِ نااطاعتی
۱۵«اما اگر صدای یهوه خدای خویش را نشنوید، تا به هوش بوده، تمامی فرمانها و فرایض او را که من امروز به شما امر می‌فرمایم به جای آورید، آنگاه همۀ این لعنتها بر شما خواهد آمد و از شما پیشی خواهد گرفت. ۱۶در شهر، ملعون و در صحرا نیز ملعون خواهید بود. ۱۷سبد شما و ظرف خمیرتان زیر لعنت خواهد بود. ۱۸ثمرۀ رَحِم شما و ثمر زمینتان و گوساله‌های رمه و بره‌های گلۀ شما زیر لعنت خواهد بود. ۱۹ورودتان زیر لعنت خواهد بود و خروجتان نیز زیر لعنت.
* رومیان ۵: ۱۲ - ۲۱
مرگ به واسطۀ آدم، حیات به واسطۀ مسیح
۱۲پس، همان‌گونه که گناه به واسطۀ یک انسان وارد جهان شد، و به واسطۀ گناه، مرگ آمد، و بدین‌سان مرگ دامنگیر همۀ آدمیان گردید، از آنجا که همه گناه کردند - ۱۳زیرا پیش از آنکه شریعت داده شود، گناه در جهان وجود داشت، امّا هر گاه شریعتی نباشد، گناه به حساب نمی‌آید. ۱۴با این حال، از آدم تا موسی، مرگ بر همگان حاکم بود، حتی بر کسانی که گناهشان به گونۀ سرپیچی آدم نبود. آدم، نمونۀ کسی بود که می‌بایست بیاید.
۱۵امّا عطا همانند نافرمانی نیست. زیرا اگر به واسطۀ نافرمانی یک انسان بسیاری مردند، چقدر بیشتر فیض خدا و عطایی که به واسطۀ فیض یک انسان، یعنی عیسی مسیح فراهم آمد، به‌فراوانی شامل حال بسیاری گردید. ۱۶براستی که این عطا همانند پیامد گناهِ آن یک تن نیست. زیرا مکافات از پی یک نافرمانی نازل شد و به محکومیت انجامید؛ امّا عطا از پی نافرمانیهای بسیار آمد و پارساشمردگی را به ارمغان آورد. ۱۷زیرا اگر به واسطۀ نافرمانی یک انسان، مرگ از طریق او حکمرانی کرد، چقدر بیشتر آنان که فیض بیکران خدا و عطای پارسایی را دریافت کرده‌اند، توسط آن انسان دیگر، یعنی عیسی مسیح، در حیاتْ حکم خواهند راند.
۱۸پس همان‌گونه که یک نافرمانی به محکومیت همۀ انسانها انجامید، یک عمل پارسایانه نیز به پارسا شمرده شدن و حیات همۀ انسانها منتهی می‌گردد. ۱۹زیرا همان‌گونه که به واسطۀ نافرمانی یک انسان، بسیاری گناهکار شدند، به واسطۀ اطاعت یک انسان نیز بسیاری پارسا خواهند گردید.
۲۰حال، شریعت آمد تا نافرمانی افزون شود؛ امّا جایی که گناه افزون شد، فیض بی‌نهایت افزونتر گردید. ۲۱تا همان‌گونه که گناه در مرگ حکمرانی کرد، فیض نیز در پارسایی حکم براند و به واسطۀ خداوند ما عیسی مسیح، به حیات جاویدان رهنمون شود.
