مسیحیان از تمام فرقه‌ها و فرهنگ‌ها، جشن‌ها و اعیاد به‌خصوصی را در تقویم‌های خود تعیین کرده و گرامی می‌دارند. برخی از این اعیاد، مثل کریسمس یا عید قیام، جشن‌های مهمی هستند و مربوط به مهم‌ترین وقایع زندگی مسیح می‌باشند. دیگر عیدها، می‌توانند مختص یک فرقه، فرهنگ یا کلیسایی خاص باشند. در این سری مقالات، در تلاش خواهیم بود تا برخی از مشهورترین اعیاد (نه مهم‌ترین عیدها از نظر الهیاتی!) و ویژگی‌های آنها را بدون هرگونه جانب‌داری، بررسی کنیم.
سه‌شنبۀ اعتراف روز پیش از چهارشنبۀ خاکستر است، یعنی روزی که آغازگر ایام روزۀ لِنت (توبه) و ۴۷ روز به جشن قیام باقی مانده است. بنابراین، تاریخ دقیق سه‌شنبۀ اعتراف در تقویم عبادتی کلیسا، با توجه به تاریخ جشن قیام مشخص می‌شود. این جشن نیز می‌تواند مانند جشن قیام، در روزهای مختلفی بین سوم فوریه و نهم مارس قرار گیرد.
در این روز دو رسم مختلف وجود دارند که ظاهراً با هم در تناقض هستند. رسم اول، اعتراف یا آمرزش گناهان ایمانداران است که قدمت آن حداقل به سال ۱۰۰۰ میلادی می‌رسد. در حقیقت، بسیاری از فرقه‌های مسیحی، دورانی به نام ایام اعتراف را در تقویم خود دارند که با سه‌شنبۀ اعتراف به پایان می‌رسد. این ایام، زمان خودکاوی و توبه است و ایماندار را برای ورود به ایام پرهیز یا لِنت آماده می‌سازد. ایام لِنت نیز خود به جمعهٔ نیک و یکشنبۀ قیام می‌انجامد. در نتیجه، سه‌شنبۀ اعتراف برای برخی مسیحیان، روز به‌خصوصی برای درخواست کمک از خدا برای مسائل مختلف زندگی است. مراسم کلیسایی این روز نیز در راستای همین امر برگزار می‌شوند. در برخی از کلیساهای غربی (کاتولیک رومی و پروتستان)، سنت نواختن ناقوس‌ها نیز در سه‌شنبۀ اعتراف وجود دارد. نواختن ناقوس، عملی نمادین برای فراخواندن ایمانداران به توبه‌کردن و آماده‌شدن برای لِنت است. اعتراف و آمرزش گناهان به وفور در این روز اتفاق می‌افتند و همین‌طور، برای ثابت‌قدم ماندنِ ایمانداران در ایام روزهای که در پیش است، دعا می‌شود. به همین ترتیب، گاهی شاخه‌های نخلی که در یکشنبۀ نخل سال قبل برکت داده شده بودند، دوباره جمع‌آوری و سوزانده می‌شوند. سپس خاکستر آنها برای مراسم چهارشنبۀ خاکستر [که روز بعد از سه‌شنبۀ اعتراف و آغازگر ایام روزه است] مورد استفاده قرار می‌گیرد.
با وجود آنکه سه‌شنبۀ اعتراف به‌صورت مشخص در تقویم کلیساهای ارتدکس شرق مشاهده نمی‌شود، اما در این کلیساها نیز دورۀ مشابهی برای رفتن به پیشواز ایام لنت یا «روزۀ بزرگ» وجود دارد. ایمانداران در دومین یکشنبۀ مانده به لنت، فراخوانده می‌شوند تا از خوردن گوشت پرهیز کنند و در آخرین یکشنبۀ پیش از لنت نیز تشویق می‌شوند تا از مصرف محصولات لبنی پرهیز کنند. در این آخرین یکشنبه، مراسم عبادتی مخصوصی با موضوع «بخشش» برگزار می‌شود و طی آن، تمام اعضای جماعت کلیسا (که شامل کشیشان نیز می‌شود)، به‌عنوان بخشی از پیشواز ایام روزه، از یکدیگر طلب بخشش می‌کنند. این آماده‌سازی تدریجی برای «روزۀ بزرگ» در طول چند هفته، به این معنی است که تمرکز کمتری روی آخرین روز پیش از آغاز روزه وجود خواهد داشت. تاریخ این ایام پیشواز در شرق ممکن است با سه‌شنبۀ اعتراف در کلیسای غرب، بسیار متفاوت باشد، زیرا در کلیساهای شرق، از تقویم جولیانی استفاده می‌شود.
سنت دیگری که در غرب رواج دارد ولی در کلیسای شرق هیچ اثری از آن نمی‌توان یافت، خوردن باقیماندۀ غذاها به‌عنوان رفتن به پیشواز ایام روزه است. در بریتانیای کبیر، رسم خوردن پنکیک حداقل از قرن شانزدهم وجود داشته است. در فرانسه نیز این جشن را به دلیل غذاهای چربی که در این جشن خورده می‌شود، «سه‌شنبۀ چاق» نامیده‌اند. در بسیاری از فرهنگ‌ها مانند قارۀ آمریکا یا بخش‌هایی از غرب اروپا، این سنت‌ها ادامه پیدا کرده و تبدیل به روز کارناوال شده است. این جشن برای کسانی که در آن شرکت می‌کنند، زمانی برای جشن گرفتن و استراحت، پیش از آغاز ایام سخت روزه است. معروف‌ترین کارناوال‌ها در جزیرۀ ترینیداد و ریودژانیرو، پایتخت کشور برزیل اتفاق می‌افتند. هزینه و زمان زیادی صرف تهیۀ لباس و آماده‌شدن برای این کارناوال‌ها و رژه‌های خیابانی می‌شود. این فستیوال‌ها رفته‌رفته از معنای اصلی و ریشه‌ای فاصله گرفته و به جشن‌‌هایی پُر زرق‌و‌برق تبدیل شده است. این جشن برای قشر فقیر در ریودژانیرو زمانی برای شادی و فراموش‌کردن مشکلات روزمرۀ زندگی است. انرژی زیادی طی این جشن‌ها و پیش از آغاز ایام روزه، آزاد می‌شود.
