اهداف اصلی مشاوره (شبانی) برای غم و اندوه
- توضیح فرآیند غم و اندوه و تشویق شخص سوگوار برای صحبت دربارهٔ آنچه از دست داده است؛
- کمک‌کردن به شخص سوگوار برای تشخیص و بیان احساساتی که با آنچه از دست داده مرتبط است (خشم، غضب، گناه، اضطراب و تشویش، درماندگی، و ناراحتی)؛
- پذیرفتن «سفر شخصی» فرد سوگوار و طول زمان عزاداری او؛
- کمک به شخص سوگوار برای درک شیوهٔ شخصی خود برای رویارویی با مراحل غم و اندوه خود؛
- حمایت‌کردن از شخص سوگوار تا بتواند به آرامی از لحاظ احساسی از شخص مرحوم جدا شود، همین‌طور اینکه بتواند قدرت تصمیم‌گیری (به‌صورت مستقل) پیدا کند؛
- ایجاد حمایتی مداوم، بدون قضاوت و بدون محدودیت؛
- حمایت از شخص سوگوار برای پذیرش آنچه از دست داده و بازسازی یک زندگی متفاوت؛
- تشخیص هرگونه ناتوانی در مواجهه یا رویارویی با مسئلهٔ سوگ، می‌تواند به شخص سوگوار کمک کند بپذیرد نیازمند یک درمان تخصصی و طولانی‌مدت برای سوگ خود است.
«خوشا به حال حلیمان، زیرا آنان زمین را به میراث خواهند برد.»
متی ۵: ۵
زمان‌هایی در زندگی وجود دارد که همه چیز کُند می‌شود و لحظات در زمان یخ می‌زنند. تحمل سنگینی غم و اندوه و ناراحتی، بسیار سخت می‌شوند و ما را متوقف می‌سازند. روبه‌رو شدن با غم و اندوه و فقدان با ذهنی آگاه؛ لزوماً درد یا احساس فقدان را کاهش نمی‌دهد، اما به ما کمک می‌کند تا هنگامی که احساس استیصال و در‌هم‌شکستگی می‌کنیم؛ در ناامیدی و یأس باقی نمانیم. ما می‌توانیم افکار و احساسات صادقانهٔخود را با مهربانی و شفقت نگه داریم و بدانیم که مسیح در آن لحظات با ما بوده و او می‌داند که روبه‌رو شدن با توفان تاریک مرگ و زندگی به چه معنا است.
در جمعهٔنیک، ابری تاریک و غلیظ عیسی را در بر گرفت، اما آن مقصد نهایی او نبود. او از سوی دیگر بازگشت و به آرامی ما را به سمت یکدیگر سوق داد.
هنگامی که آماده باشیم، می‌توانیم آرامی را بپذیریم و آن را دریافت کنیم. این امر می‌تواند در زمان غم و اندوه و از‌دست‌دادن اتفاق بیفتد، البته به این منظور نیست که از آن فرار یا اجتناب کنیم. هنگامی که آماده باشیم، می‌توانیم قلب خدا را نسبت به خودمان؛ شخصاً احساس و تجربه کنیم. ایمان مسیحی، به «پدر رحمت‌ها و خدای همۀ دلگرمی‌ها» نگاه می‌کند (دوم قرنتیان ۱: ۳). او خدایی است که در هر لحظه با ماست. ما دعوت شده‌ایم تا با او راه رویم و قلب او را در هر مرحله‌ای از این سفر نسبت به خودمان بشناسیم.
اگر اکنون احساس می‌کنید به شدت خشمگین، ناراحت و یا دچار غم و اندوه هستید، بایستید و تماشا کنید. نسبت به احساسات و تفکرات صادقانهٔخود آگاه باشید. بدانید که خداوند هرگز شما را ترک نمی‌کند و وا نخواهد گذاشت.
احساسات در غم و اندوه
احساسات تأثیر بسزایی بر ما و زندگی‌مان دارند. اگرچه برخی مسیحیان به اشتباه بر این باورند که هرگز نباید احساساتی همچون ترس، خشم، گناه، نگرانی و ناراحتی داشته باشند، اما این احساسات بخشی اساسی از زندگی طبیعی و طریقی هستند که ذهن‌های ما طراحی شده‌اند تا عمل کنند. در حالی که نیاز است برخی مواقع احساسات را «در لحظه» حمایت کنیم و این بخشی از بلوغ احساسی فرد بزرگسال است، اما ممکن است در مواقعی که با احساس غم و اندوه یا یک فقدان عمیق روبه‌رو می‌شویم نتوانیم چنین کاری انجام دهیم.
هنگامی که به روایت کتاب مقدس دقیق‌تر نگاه می‌کنیم، متوجه می‌شویم که احساسات به هیچ عنوان ممنوع نبوده‌اند. در حقیقت، خود عیسی (که بدون گناه بود) خیلی از آن احساسات را نشان داد:
- او گریست (یوحنا ۱۱: ۳۵)؛
- اوبه وجد آمد (لوقا ۱۰: ۲۱)؛
- او غمگین شد (لوقا ۲۳: ۲۸)؛
- او خشمگین شد (مرقس ۳: ۵)؛
- اضطراب و ناراحتی بر او چیره شد (متی ۲۶: ۳۷)؛
- او در شگفت و حیرت شد (لوقا ۷: ۹)؛
- او اندوه و محنت شدیدی را احساس کرد (مرقس ۳: ۵).
جامعه
مشارکت در جامعه‌ای مانند کلیسا بسیار مفید است. شاید دیدن افراد به صورت منظم دشوار باشد، اما در کلیسا به هر طریقی همه باید احساس کنند که ارزشمند هستند. یک تماس تلفنی یا حمایتی ساده می‌تواند بسیار ارزشمند باشد. نیازی نیست شما افرادی متخصص برای حمایت از افراد باشید، فقط کافی است ذهنی باز داشته باشید. کلیساها در زمان فقدان و سوگواری باید مکانی برای تسلی‌دادن، آرامش و حمایت باشند، نه مکانی برای قضاوت غم و اندوه، و نه مکانی برای موعظهٔاینکه اندوه و ایمان نمی‌توانند با هم وجود داشته باشند.
چگونه می‌توانیم به شخصی که در غم و اندوه است کمک کنیم؟ در قسمت بعدی این مقاله، در این مورد خواهید خواند.
