کفاره گناهان

«زیرا مسیح نیز یک‌بار برای گناهان رنج کشید، پارسایی برای بدکاران، تا شما را نزد خدا بیاورد. او در عرصهٔ جسم کشته شد، اما در عرصهٔ روح، زنده گشت.» اول پطرس ۳: ۱۸

به احتمال زیاد مخاطب رساله اول پطرس جوامع پراکنده ایمانداران در امپراطوری روم بوده است. پطرس در این رساله کوشش می کند تا ایمان‌داران را به زیباترین و عمیق‌ترین شکل، دعوت به تعمق در معنای صلیب مسیح کند، زیرا برای وی صلیب همانا سرّ نهایی نقشه الهی برای نجات آدمیان است.

بسیاری از یهودیان در مواجهه با پیام صلیب از خود می پرسیدند که چگونه ممکن است خدا اجازه دهد مسیحی که فرستاده است با مرگ بر صلیب بمیرد؟ و بسیاری از یونانیان و رومیان نیز درد و رنج و تصلیب خدا را به سخره می گرفتند. «زیرا پیام صلیب برای آنان که هلاک می‌شوند جهالت است، … ولی ما مسیح مصلوب را وعظ می‌کنیم که یهودیان را سنگ لغزش است و غیر‌یهودیان را جهالت». (اول قرنتیان ۱: ۱۸-۲۳)

پاسخ پطرس به این پرسش بسیار ساده و روشن است: «آن مرد بنا بر مشیت و پیشدانی خدا به شما تسلیم کرده شد…» (اعمال رسولان ۲: ۲۳)  او به حسب مشیت ازلی خدا برای گناهان ما مرد تا فدیه کامل و جاودانی به جهت تمامی گناهان بشر باشد.

پطرس خاطر‌نشان می‌کند که مرگ مسیح نه تنها خدشه‌ای به جایگاه والای مسیح وارد نمی‌سازد، بلکه مرگ وی نقشه خدا را که از پیش توسط انبیا اخبار شده است به طور کامل به انجام می‌رساند، زیرا «…سنگی که معماران رد کردند مهمترین سنگ بنا شده است، … و نیز، سنگی که سبب لغزش شود، و صخره‌ای که موجب سقوط گردد.» (اول پطرس ۲:  ۷ و ۸) این سنگ به راستی بنیاد معبد نوین و جلال یافته خداست. مرگ مسیح هر چند به ظاهر شکست به نظر می رسید، اما در واقع پیروزی کامل بر گناه، موت و شیطان بود.

صلیب مسیح بیان کنندهٔ راز محبت خداست، یوحنای انجیل نگار ما را به تعمق بر پهلوی سوراخ شده مسیح دعوت می کند که گویی از پهلوی وی «… چشمه‌ای به جهت طهارت از گناه و ناپاکی گشوده خواهد شد .» ( زکریا ۱۳: ۱)