نان روزانه

نان روزانه: یکشنبه ۲۲ مرداد

کلام امروز: پیدایش ۲: ۳ | مطالعهٔ کتاب مقدس: عبرانیان ۴: ۱ - ۱۳

ورود به استراحت خدا

«و خدا روز هفتم را مبارک خواند و آن را مقدس شمرد.»

پیدایش ۲: ۳

خداناباوران، پدید آمدن حیات بر زمین را نتیجۀ تصادفی تغییراتی می‌دانند که وقوع آنها در طی میلیون‌ها سال زمین و اتمسفر آن را برای زندگی موجودات زنده مساعد ساخت. یک چنین باوری منجر به این شده است که جمع کثیری از انسان‌ها هیچ‌گونه هدفی برای این جهان قائل نباشند و تمامی حیات را تنها نتیجۀ یک تصادف قلمداد کنند. با کمال تأسف، بسیاری از افراد خداباور نیز هدف روشنی برای این خلقت قائل نبوده، زندگی خود را تسلیم همین بی‌هدفی کرده‌اند. به باور این افراد، خدا پس از آفرینش زمین، موجوداتی را بر آن قرار داد تا هریک به دلخواه خود از برکت حیات بهره برند.
اما کلام خدا از همان ابتدا تصویر متفاوتی را در اختیار ما قرار می‌دهد. در باب اول کتاب پیدایش، ما با خالقی روبه‌رو هستیم که با هدف و مقصودی روشن طی شش روز (مرحله) دست به خلقت عالم هستی می‌زند. او در روز ششم تمامی کار خلقت را به پایان برده، در روز هفتم به استراحت می‌پردازد. با توجه به نحوۀ خلقت که تنها از طریق فرمان خدا پدید آمد، واضح است که خالق جهت رفع خستگی تصمیم به استراحت نگرفت، بلکه این عبارت کوتاه به کمال و هدفمندی خلقت خدا اشاره می‌کند. به‌دنبال تکمیل کار خلقت، کلام خدا بر ما معلوم می‌سازد که خالق عالم در صدد فراهم آوردن مقدمات کار برای ساکن شدن در خلقت خویش است. به بیانی دقیق‌تر، خدا قصد دارد که خلقت را مکان و معبد سکونت خویش قرار دهد. از سوی دیگر، زمین که درجات مختلف حیات را در خود پرورش می‌دهد، مکانی خواهد بود که انسان در مقام هوشیارترین مخلوق خدا بر زمین، هدایت پرستش او را در این معبد به‌عهده خواهد گرفت.
بدین ترتیب، ورود به استراحت خدا عالی‌ترین هدف زندگی انسان می‌شود تا تمام زندگی خود را پیرامون این هدف سامان بخشد. کتاب پیدایش برای روز هفتم پایانی را اعلام نمی‌کند و درست به همین خاطر این روز با نام شبّات اهمیتی حیاتی در زندگی قوم اسرائیل پیدا می‌کند. آنها باید همان الگویی را که خدا برای خلقت به‌کار گرفت در زندگی خود پیروی می‌کردند؛ شش روز کار و در روز هفتم استراحت، استراحتی که همچون خوراک روزانه و ازدیاد نسل، نقشی حیاتی در بقای این قوم ایفا می‌کرد. بدون شبّات، شیرازۀ زندگی قوم اسرائیل از هم می‌پاشید و چون اقوام دیگر بی‌هدف و بی‌مقصود می‌شدند.

مطالعهٔ کتاب مقدس

پیدایش ۲: ۳

۳و خدا روز هفتم را مبارک خواند و آن را مقدس شمرد، چراکه در آن روز از همۀ کار خویش که خدا آفریده و ساخته بود، بیاسود.

عبرانیان ۴: ۱ - ۱۳

آسایش شَبّات برای قوم خدا
۱پس به‌هوش باشیم مبادا با اینکه وعدۀ راه یافتن به آسایش او هنوز به قوّت خود باقیست، آشکار شود که احدی از شما، از دست یافتن به آن باز‌مانده است. ۲زیرا به ما نیز چون ایشان بشارت داده شد. امّا پیامی که شنیدند، سودی برایشان نداشت، زیرا با آنان که گوش فرا دادند به ایمان متحد نشدند. ۳ولی ما که ایمان آورده‌ایم، به آن آسایش راه می‌یابیم. چنانکه خدا فرموده است:
«پس در خشم خود سوگند خوردم
که به آسایش من هرگز راه نخواهند یافت،»
و با این همه، کارهای او از زمان آفرینش جهان به پایان رسیده بود؛ ۴زیرا در جایی راجع به روز هفتم بیان می‌کند که: «خدا در هفتمین روز، از همۀ کارهای خویش بیاسود،» ۵و باز در قسمتی که در بالا نقل شد، می‌گوید: «به آسایش من هرگز راه نخواهند یافت.»
۶بنابراین، از آنجا که این حقیقت به قوّت خود باقی است که برخی می‌باید به آن آسایش راه یابند، و آنان که پیشتر بشارت یافتند، به سبب نافرمانی راه نیافتند، ۷پس خدا دیگر بار روزی خاص را مقرر فرمود، و پس از گذشت سالهای بسیار، در مزامیر داوود، از ’امروز‘ سخن گفت و آن‌گونه که پیشتر بیان شد، فرمود:
«امروز، اگر صدای او را می‌شنوید،
دل خود را سخت مسازید.»
۸زیرا اگر یوشَع به آنها آسایش بخشیده بود، مدتها بعد، خدا از روزی دیگر سخن نمی‌گفت. ۹پس قوم خدا هنوز باید از آسایش شَبّات برخوردار شوند؛ ۱۰زیرا هر کس که به آسایش خدا داخل می‌شود، او نیز از کارهای خود آسودگی می‌یابد، همان‌گونه که خدا از کارهای خود برآسود. ۱۱پس بیایید به‌جدّ بکوشیم تا به آن آسایش راه یابیم، مبادا کسی از نافرمانی آنان سرمشق گیرد و در‌لغزد.
۱۲زیرا کلام خدا زنده و مؤثر است و بُرنده‌تر از هر شمشیر دو دم، و چنان نافذ که نَفْس و روح، و مفاصل و مغزِ استخوان را نیز جدا می‌کند، و سنجشگر افکار و نیّتهای دل است. ۱۳هیچ چیز در تمام آفرینش از نظر خدا پنهان نیست، بلکه همه چیز در برابر چشمان او که حساب ما با اوست، عریان و آشکار است.
ارزیابی

مطالب جدید

دیدگاه شما در مورد این مطلب:
این دیدگاه به‌طور خصوصی برای ما فرستاده می‌شود. بنابراین، مشخصات شما «کاملاً» محفوظ است.