خدای نیکو

حال اگر شما با همۀ بد‌سیرتی‌تان، می‌دانید که باید به فرزندان خود هدایای نیکو بدهید، چقدر بیشتر پدر شما که در آسمان است به آنان که از او بخواهند، هدایای نیکو خواهد بخشید. متی ۷: ۱۱

یکی از اصول بنیادینی که عیسی به شاگردان خود تعلیم داد، لزوم احترام به شخصیت و حضور زندۀ خدا در دعا بود. عدم توجه به این امر مهم سبب می‌شود که دعای شخص راهی به سوی خدا باز نکرده، نتیجه‌ای جز یأس و سرخوردگی برای او بدنبال نداشته باشد. بدین‌ترتیب، عیسی توجه شخص دعا‌گزار به شخصیت کامل و نیکوی خدا را پیش‌شرطی برای برقراری ارتباطی صحیح با خدا و دریافت حاجت خود از او قرار داد.

شاید تاکید عیسی بر نیکویی خدا و اهمیتی را که او برای درک این نیکویی قائل بود، در پاسخ هشدار‌گونۀ او به سؤال شخصِ ثروتمندِ جویای حیات جاویدان، بهتر بتوان دریافت. عیسی به این شخص اینگونه پاسخ داد: “هیچ کس نیکو نیست جز خدا فقط.” (مرقس ۱۰: ۱۷ – ۱۸).  با این سخن، عیسی نه تنها تعالی و بی‌همتایی خدا را به همه یادآوری می‌کند، بلکه او نیکویی را امری مطلق دیده، آن را در مالکیت کامل خدا می‌بیند و بس. طبعاً، نتیجۀ منطقی مطلق بودن نیکویی خدا این است که مقاصد او نیز تماماً نیکوست. لذا، هیچگاه نمی‌توان قصدی بد و یا حتی اندکی بی‌تفاوتی نسبت به خلقت را از خدا انتظار داشت. در یک چنین چشم‌اندازی است که عیسی حکم به بد‌سیرتی انسان می‌دهد، انسانی که از مقصود نیکوی خدا فاصله گرفته، نیت‌ها و اعمال او بر خلاف ارادۀ نیکوی خدا در جریان است.

اما انسان با وجود سیرت و گرایشات بد خویش، هنوز از تشخیص نیکویی و انجام عمل نیکو بطور کامل عاجز نیست. عیسی این خصوصیت انسانِ بد‌سیرت در بخشش هدایا به فرزندان خود را دستاویزی قرار می‌دهد تا پیروانش را به اصرار و پافشاری در دعا ترغیب کند. آگاهی از اینکه دعای ما خطاب به پدری است که هیچ بدی و تاریکی در او راهی نداشته، تمام قصد او نیکو و برای خیریت فرزندان خویش است، سبب می‌شود که ما با خاطری آسوده و مطمئن مسئلت‌های دل خویش را به حضور خدا بیاوریم، به حضور خدایی که از نیازهای ما آگاه است و هیچ هدیۀ نیکو را از ما دریغ نمی‌دارد.