چهارشنبه ۲۴ آبان

رؤیای نحمیا

«بیایید و حصار اورشلیم را تعمیر نماییم تا دیگر رسوا نباشیم.»

نحمیا ۲: ۱۷ 

نحمیا (به معنای یهوه تسلی می‌بخشد)، همان یهودی خدا ترسی است که تنها در این کتاب از او نام برده شده. ترجمه هفتادتنان (ترجمه عهد‌عتیق به زبان یونانی) و ترجمه وُلگات (ترجمه کتاب‌مقدس به زبان لاتین)، کتاب نحمیا را عزرای دوم نامیده‌اند. همچنین، نسخه‌های قدیمی عهد‌عتیق به زبان عبری، کتاب نحمیا و عزرا را به‌عنوان یک کتاب واحد می‌شناختند. از‌این‌رو، اکثر یهودیان و مسیحیان عزرا را نویسنده این کتاب می‌دانند.

باری، چه عزرا نویسنده بوده باشد چه نحمیا، چیزی از حقایق و رخدادهای موجود در این کتاب کاسته نگشته، این موضوع به قوت خود باقی می‌ماند که این کتاب دربردارندهٔ خاطرات شخصی نحمیا از دورانی است که خداوند او را بر می‌گزیند تا از طریق او اورشلیم را دوباره بنا کند.

ویرانی اورشلیم توسط نبوکدنصر، برای اسرائیل مایهٔ ننگ بود و به‌خصوص بی‌حرمتی به خدای اسرائیل محسوب می‌گشت؛ چرا که در آن مکان خداوند اراده فرموده بود نام خود را ساکن سازد (۱: ۹). از‌این‌رو، وقتی نحمیا خبر دروازه‌های به آتش سوختهٔ اورشلیم را از یک یهودی به نام حنانی (که احتمالاً در دومین گروه یهودیانی بوده است که به رهبری عزرا در سال ۴۵۸ ق.م به اورشلیم بازگشته بودند) می‌شنود، به‌مانند یک نبی راستین برای قوم به حضور خدا شفاعت می‌کند. می‌نشیند (دست از کار می‌کشد)، گریه می‌کند، ماتم می‌گیرد، روزه گرفته و دعا می‌نماید و دل خویش را به حضور خدایش می‌ریزد. او به‌عنوان یک یهودی خداترس به‌خوبی می‌داند که قبل از عملی کردن هر فکری باید در حضور خدای خویش تقویت گردد و حکمت بیابد.

از همان ابتدا، نحمیا اعتماد خود بر خداوند در باب ۲ آیهٔ ۸ این‌گونه اعلام می‌دارد و نام خدای اسرائیل را این‌چنین جلال می‌دهد: «پادشاه بر حسب دست مهربان خدایم که بر من بود، اینها را به من عطا فرمود»؛ چنانکه در کتاب عزرا هم می‌خوانیم (۱: ۵ و ۷: ۶).

نه فقط آن زمان، بلکه دستان مهربان خداوند همواره بر سر آنانی است که او را دوست می‌دارند.