مجازات

پیدایش ۳: ۱۶ – ۱۷

پاسخ آدم و حوا به خدا شامل سلسله ای است از سلب مسئولیت ها و تبرئه خویش، «آدم گفت: این زنی که قرین من ساختی، وی از میوه درخت به من داد که خوردم» پس خداوند خدا به زن گفت: «این چه کار است که کردی؟» زن گفت: «مار مرا اغوا نمود که خوردم». آدم گناه را به گردن حوا می اندازد و حوا نیز به نوبه خود به گردن مار، لذا هر سه مجازات شدند و این نه به معنای مجازاتی از سر خشم و کینه باشد لکن نتیجه غیر قابل اجتناب عوارض گناه بود.

زین پس به سبب گناه آدم «زمیـن ملعون شـد،» پس وی تمام ایام عمـر در دنیا با رنـج زندگی خواهد کرد، و حوا نیز در دنیایی خواهد زیست که درد زایمان را تحمل خواهد کرد. در واقع چشمان ایشان بر هبوط خویش بازگشت که در دنیایی زندگی خواهند کرد که همه چیز در گذر و صیرورت است و عدم قطعیت قسمتی از حقیقت آن بوده، و مرگ و نابودی بر آن مستولی است و به شکلی غم انگیز همه چیز عاقبت از بین خواهد رفت.

انسانی که از خاک سرشته شده بود عاقبت به خاک نیز باز خواهد گشت، «و به عرق پیشانی‌ات نان خواهی خورد تا حینی که به خاک راجع گردی، که از آن گرفته شدی زیرا که تو خاک هستی و به خاک خواهی برگشت.»  (پیدایش ۳: ۱۹)

مار نیز « که به ابلیس و شیطان مسمی است» (مکاشفه ۱۲: ۹) نیز بر شکم خویش خواهد خزید و خاک خواهد خورد که این علامت ملعون شدن شیطان توسط خداست.