یکشنبه ۲۶ شهریور

فرمان ششم

«قتل مکن.»

خروج (۲۰:۱۳)

قبل از اعطای شریعت به موسی، حکم منع قتل به نوح ابلاغ شده بود (پیدایش ۶:۹). فرمان ششم در عبری دو کلمه است: قتل نَه. کلمهٔ عبری (ratsach raw – tsakh)، به معنی خصمانه کُشتن (slay) و قتل (murder) است، ولی مفهوم آن به محرک اولیه (a prime) و ریشه و اساس (root) دلالت دارد. خداوند جهت مُمانعت از ریخته شدن خون ‌بی‌گناه، اصول اجرایی فرمان ششم را نیز به قوم اِعطا فرمود (تثنیه ۶:۱۹). البته، مطابق کلامِ ‌خدا، قتل نَفْس تنها عامل نقض فرمان ششم نیست، بلکه خود‌کُشی، خشم بی‌سبب و پرخاشگری، توهین، تحقیر، تنفر و نفرین نیز موجب تخطی از این فرمان می‌شوند. 

نزد خدا خون حرمت دارد؛ زیرا جان جسد در خون است (لاویان ۱۱:۱۷) و در کتاب‌مقدس اصطلاح «ریختن خون» به «گرفتن جان» نیز دلالت دارد. جان اولین عطیهٔ‌ خدا به انسان است. خدا نفس جان را در سوراخ بینی آدم دمید و او نَفْس زنده گشت. پس، ستاندن جان تحت هیچ شرایطی جایز نیست. از‌این‌رو، خودکشی نیز تخطی از فرمان ششم محسوب می‌شود. روایت‌های خود‌کشی‌‌‌‌ در داوران ۵۴:۹ و ۱۶:۳۰، اول‌سموئیل ۴:۳۱-۵، دوم‌سموئیل ۲۳:۱۷، اول‌پادشاهان ۱۸:۱۶ و متی ۵:۲۷، نشان می‌دهند که یأس ریشهٔ مشترک انواع خودکُشی و در حقیقت اعتماد نداشتن به رحمت خدا می‌باشد.

ابلیس از آغاز قاتل و عاری از عدالت بود (یوحنا ۴۴:۸). هر که عدالت را به‌جا نیاورد از خدا نیست و هر که از هم‌نوع خود نفرت داشته باشد قاتل است (اول‌یوحنا ۱۵:۳). اگر قائن عدالت و محبت داشت برادرش را به قتل نمی‌رساند. اما خشم قائن به هابیل تبدیل به حسادت و نفرت شد و سرانجام برادرش را فریفت و کشت. سپس، با انکار جرمش به خدا دروغ گفت و چون از آن شریر بود، فرصت توبه را نیز از خود دریغ کرد؛ زیرا شرارت و عدالت همواره در تضاد هستند و شریر از رحمانیت خدا مأیوس است. بنابراین، تنفر نیز نقض فرمان ششم محسوب می‌شود. 

دل آکنده از نفرت، محروم از تولد تازه و محکوم به موت است (غلاطیان ۱۹:۵-۲۱). خداوند عیسی فرمود همان‌طور که قاتل سزاوار حکم است، خشم بی‌سبب نیز مستوجب حکم است و ناسزاگویی سزاوار قصاص و تحقیر نمودن مستحق آتش جهنم می‌باشد (متی ۲۱:۵-۲۳). تعالیم عیسی‌مسیح نشان می‌دهد که او ریشهٔ گناه را داوری خواهد‌کرد. لذا، خشم بی‌سبب و ناروا، پرخاشگری، توهین و نفرین نیز به مثابه نقض فرمان ششم هستند.

با ‌این‌همه، جای هیچ نگرانی نیست؛ زیرا ما مسیحیان از رحمت خدا مأیوس نمی‌شویم و ایمان داریم که او توبه را می‌پذیرد. خوشا‌به‌حال ما که خداوندمان عیسی در عمل محبت بی‌کران خود را آشکار ساخت و با خونش تاوان گناهان ما را پرداخت تا از اسارت گناه آزاد و از آرامش نجات بهره‌مند شویم.