استعاره خدمت مسیحی

«شما شاهدید و خدا خود نیز گواه است که با چه پاکی و درستی و بی‌عیبی با شما ایمانداران رفتار کردیم.»

اول تسالونیکیان ۲: ۱۰

اولین نامهٔ پولس به اهالی تسالونیکی گرچه در خصوص خود رسول اطلاعات زیادی را در اختیار مخاطب قرار نمی‌دهد، اما نشان می‌دهد که پولس مردی فوق‌العاده استثنایی است. کسی که چنان عاشقانه مسیح را محبت می‌کند که برای بشارت انجیل تمامیت خویش را عرضه می‌دارد.

او کلیسایی که بنیان نهاده را رها نکرده است و ایشان را به‌راستی دوست داشته، نسبت به آنان احساس مسئولیت جدی می‌‌کند: «آن باری که هر روزه بر من است، یعنی اندیشه برای همه کلیساها» (دوم قرنتیان ۱۱: ۲۸). لذا، برای این مهم وی به‌طور مرتب با کلیساهایی که در بنایشان نقش داشته، در ارتباط است. برای پولس صرفاً بشارت و تشکیل یک کلیسا کفایت نمی‌کرد، بلکه او مایل بود تا با ارتباطی زنده، در حیات کلیسا مشارکت داشته باشد. او با محبت و مسئولیت‌پذیری مثال‌زدنی در قبال کلیسا احساس مسئولیت می‌کرد: «کیست ضعیف که من ضعیف نمی‌شوم؟ که لغزش می‌خورد که من نمی‌سوزم؟» (دوم قرنتیان ۱۱: ۲۹). وی گاهی لازم می‌دید شاگردان جدید را دوباره تشویق کند و زمانی لازم می‌دید برای ایماندارانی که مدت‌ها ندیده است، رنج سفر را بر خود هموار سازد. گاهی نیز با خانواده‌ها همسفره شده، ایشان را امید داده و تقویت می‌کرد.

او پس از عزیمت خود نیز کلیسا را توسط رسالات خود و رهبران شایسته به‌جهت نظم، تعلیم و هدایت کلیسای محلی مجهز می‌کرد (اول تسالونوکیان ۵: ۱۲ – ۱۵). به همین ترتیب، کلیسای مسیح با هدایت روح‌القدس و مدیریت و شبانی پولس به‌سرعت رشد می‌کند به قسمی که پولس در ابتدای نامهٔ اول خود به مسیحیان تسالونیکی از خدمات کلیسای ایشان به نواحی دیگر تقدیر می‌کند: «به‌نوعی که از شما کلام خداوند نه فقط در مکادونیه و اخائیه نواخته شد، بلکه در هر جا ایمان شما به خدا شیوع یافت، بقسمی که احتیاج نیست که ما چیزی بگوییم.» یعنی، به حدود نواحی‌ای که امروزه کشورهای بلغارستان، آلبانی و مقدونیه، مونته‌نگرو، کوزوو و صربستان را تشکیل می‌دهند.