عهد ابدی رحمت خدا

هرگاه رنگین‌کمان در ابرها پدیدار شود، آن را خواهم دید و عهد جاودانی میان خدا و هر جاندار ذی‌جسد را که بر زمین است به یاد خواهم آورد.

پیدایش ۹: ۱۶ 

یکی از مفاهیم کلیدی در کل کتاب‌مقدس مفهوم «عهد» است. خدا از همان ابتدا خود را صاحب عهد معرفی می‌کند و با انسان وارد عهد می‌شود. در تمام طول کتاب‌مقدس و تاریخی که بر آن گذشته است، می‌بینیم که همواره این خداست که عهد را حفظ می‌کند و این انسان است که بارها و بارها آن را می‌شکند. اما از انجا که صاحب عهد خداست آن عهد به پیش می‌رود تا به وقت و زمان خود به‌طور کامل محقق گردد.

در ۶: ۱۸، خدا قبل از فرستادن طوفان عهد خود را با نوح استوار می‌سازد و بعد از طوفان نیز (۹: ۸) عهد خود را تأیید می‌کند و قوس در ابر را به نشان این عهد به زمین می‌بخشد. این نشان از آن جهت داده نشد که خدا عهد خود را فراموش نکند، بلکه از آن رو داده شد تا انسان همواره خدای صاحب عهد و آن وعده‌دهندهٔ امین را به‌یاد آورد.

روایت طوفان بزرگ به‌طرز اعجاب‌آوری از رحمت و صبر خدا پرده بر می‌دارد؛ زیرا که نه به نیستی، بلکه به پیمان دوستی خدا با نوح و ذریت او می‌انجامد (۹:۹). انسان از طوفان گذشته دوباره خود را متبارک و حاکم بر آفرینش می‌یابد چنانکه در سرآغاز بود.

عهد خدا با انسان از همان ابتدا حامل رحمت و سلامتی بود، چنانکه در اشعیا ۵۴: ۸- ۱۰ می‌خوانیم: «… به احسان جاودانی بر تو رحمت خواهم فرمود. …هر آینه کوه ها زایل خواهد شد و تلها متحرک خواهد گردید، لیکن احسان من از تو زایل نخواهد شد و عهد سلامتی من متحرک نخواهد گردید، خداوند که بر تو رحمت می کند این را می گوید.»

و محض همان رحمت بود که خدا هر بار پس از عهد‌شکنی‌های انسان بر او رحم می‌فرمود و او را باز در عهد خود بلند می‌کرد و محض همان سلامتی بود که آن عهد در فدیه شدن خون عیسی مسیح به صلح و سلامتی بین انسان و خدا انجامید.