یوشع، تصرف سرزمین موعود
«پس خداوند تمامی آن سرزمینی را که سوگند خورده بود به پدران ایشان بدهد، به اسرائیل بخشید. آنان این سرزمین را به تصرف درآوردند و در آنجا مسکن گزیدند.»
یوشع ۲۱: ۴۳
سرانجام، وعدهٔ خدا برای بخشیدن سرزمین کنعان به نسل ابراهیم، در حدود بیش از ۵ قرن، در زمان یوشع و تحت رهبری او در شُرُف تحقق بود. در‌عین‌حال، قوم خدا نباید از نظر دور می‌داشت که هنوز کاری دشوار در پیش روی خود دارد. اسرائیل به‌زودی دریافت که دست‌یابی به وعدهٔ خدا مستلزم ایمان، توکل و رشادت فراوان است. سرزمینی که پیش روی قوم خدا قرار داشت، نه‌تنها جمعیتی فراوان را در خود جای داده بود، بلکه اقوام ساکن این سرزمین مردمی بسیار شرارت‌پیشه و جنگ‌طلب بودند که به‌هیچ‌عنوان تاب تحمل سکونت قومی بسیار بزرگ چون اسرائیل را در این سرزمین نداشتند. لذا، درگیری‌های نظامی خونین با اقوام کنعانی امری اجتناب ناپذیر بود.
اما به‌راستی چرا خداوند چنین شیوه‌ای را برای تصرف سرزمین موعود در مقابل قوم اسرائیل قرار داد؟ آیا او نمی‌توانست از طریقی دیگر ساکنان این سرزمین را بیرون براند تا قوم او بدون جنگ و خونریزی وارد سرزمین موعود شوند؟
باید توجه داشت که شیوهٔ زندگی ساکنان این سرزمین به اندازه‌ای مخالف با استانداردهای الهی بود که خدا سرانجام حکم به داوری آنها داد (پیدایش ۱۵:۱۶). همچنین، ارادهٔ خدا بر این بود که قوم اسرائیل ابزار این داوری باشد تا از این طریق هرچه بیشتر ضرورت مقدس زیستن برای یهوه را دریابد.
از سوی دیگر، قوم او نباید در جوار اقوامی زندگی می‌کرد که تحت نفوذ دیوها و ارواح شیطانی، سرگرم پرستش بت‌ها، روابط بی‌حد‌و‌مرز جنسی و حتی قربانی کردن فرزندان خود بودند. لذا، لازم بود نظام‌های بی‌اندازه شرورانه و بت‌پرست ساکنان سرزمینی که قوم خدا باید در آن سکنی می‌گزید، از هم پاشیده و برچیده می‌شد. حال، اگر این اقوام حاضر به ترک زندگی شریرانهٔ خود شده، صلح با اسرائیل را برمی‌گزیدند، به‌یقین مورد رحمت خدا قرار می‌گرفتند (یوشع ۱۱: ۱۹). آنها به اندازهٔ کافی از عظمت و قدرت خدای اسرائیل مطلع شده بودند که دست به انتخاب عاقلانه‌تری در این مورد بزنند.
نتیجهٔ مخالفت با راستی خدا، قرار گرفتن در داوری اوست. اما آنانی که اطاعت و پیروی از راستی را پیشه کنند، سرانجام وعده‌های عالی خدا در مسیح را تصاحب خواهند کرد.
برای مطالعهٔ بیشتر: ؛ یوشع ۲: ۸-۱۱؛ دوم پطرس ۲: ۴-۱۰
مطالعهٔ کتاب مقدس
یوشع ۲۱: ۴۳
۴۳پس خداوند تمامی آن سرزمینی را که سوگند خورده بود به پدران ایشان بدهد، به اسرائیل بخشید. آنان این سرزمین را به تصرف درآوردند و در آنجا مسکن گزیدند.
* یوشع ۱: ۱-۹
فرمان خداوند به یوشَع
۱پس از درگذشت موسی خادم خداوند، خداوند دستیار او یوشَع پسر نون را خطاب کرده، گفت: ۲«خادم من موسی درگذشته است. پس اکنون برخیز، تو و تمامی این قوم، تا از این رود اردن گذشته، به سرزمینی درآیید که من بدیشان یعنی به بنی‌اسرائیل می‌دهم. ۳چنانکه به موسی وعده دادم، هر جایی را که کف پای خود را بر آن بگذارید، به شما داده‌ام. ۴از صحرا و این لبنان تا رود بزرگ فُرات - که سرزمین حیتّیان را نیز شامل می‌شود - و از آنجا تا دریای بزرگ در غرب، جملگی قلمرو شما خواهد بود. ۵در همۀ ایام عمرت، هیچ‌کس را یارای ایستادگی در برابر تو نخواهد بود. همان‌گونه که با موسی بودم، با تو نیز خواهم بود. تو را ترک نخواهم کرد و وا نخواهم گذاشت. ۶قوی و دلیر باش، زیرا تو این قوم را وارث سرزمینی خواهی ساخت که به نیاکانشان سوگند یاد کردم آن را بدیشان ببخشم. ۷فقط قوی و بسیار دلیر باش؛ دقت کن تا مطابق تمامی شریعتی که خادم من موسی تو را بدان حکم کرده است، عمل نمایی. از آن به چپ یا راست منحرف مشو، تا به هر جا که می‌روی کامیاب گردی. ۸این کتاب تورات از دهان تو دور نشود. روز و شب در آن تأمل کن تا مطابق هرآنچه در آن نوشته شده، به دقت عمل نمایی. آنگاه راه خود را فیروز خواهی ساخت و کامیاب خواهی شد. ۹آیا تو را امر نکردم؟ قوی و دلیر باش. مترس و هراسان مباش، زیرا هر جا که بروی، یهوه خدایت با تو خواهد بود.»
* یوشع ۲: ۸-۱۱
۸پیش از آنکه جاسوسان بخوابند، راحاب بر بام برآمد ۹و بدیشان گفت: «می‌دانم که خداوند این سرزمین را به شما داده و ترس شما بر ما مستولی گشته است، و همۀ ساکنان این سرزمین از حضور شما گداخته شده‌اند. ۱۰زیرا شنیده‌ایم که چگونه آنگاه که از مصر بیرون می‌آمدید، خداوند آب دریای سرخ را پیش روی شما خشکانید، و اینکه با سیحون و عوج، دو پادشاه اَموریان در شرق اردن چه کردید و چگونه آنان را به نابودی کامل سپردید. ۱۱با شنیدن اینها دلهای ما گداخته شد، و دیگر روحیه‌ای برای مقابله با شما در کسی باقی نماند. زیرا که یهوه خدای شما، هم بالا در آسمان و هم پایین بر زمین، خداست.
* دوم پطرس ۲: ۴-۱۰
۴زیرا اگر خدا بر فرشتگانی که گناه ورزیدند رحم نکرد، بلکه ایشان را به تَه هاویه افکند و در سیاهچالهای تاریک محبوس کرد تا برای داوری نگاه داشته شوند؛ ۵و اگر بر دنیای قدیم نیز رحم نکرد، بلکه بر آن عالَمِ بی‌دینان توفان فرستاد و تنها نوح، آن واعظِ پارسایی را، با هفت تن دیگر محفوظ داشت؛ ۶و اگر شهرهای سُدوم و عَمورَه را خاکستر نمود و به نابودی محکوم کرد و عبرتی ساخت از سرانجام بی‌دینی، ۷و لوطِ پارسا را که از فجور بی‌دینان به ستوه آمده بود، رهایی بخشید - ۸زیرا آن مردِ پارسا هر روزه در میان ایشان به سر می‌برد و روحِ پارسایش از دیدن و شنیدن کردار قبیحشان در عذاب بود - ۹پس خداوند می‌داند چگونه پارسایان را از آزمایشها برهاند و گنهکاران را برای مکافاتِ روز داوری نگاه دارد، ۱۰بخصوص آنان را که در پی تمایلاتِ فاسدِ نَفْس خویشند و اقتدار خداوند را خوار می‌شمارند.
اینان چنان گستاخند و متکبّر که از اهانت به بزرگان آسمانی پروایی ندارند؛
