نام قدوس خدا
«ای خاندان اسرائیل من این را نه به‌خاطر شما، بلکه به‌خاطر اسم قدوس خود که آن را در میان امت‌هایی که به آنها رفته، بی‌حرمت نموده‌اید به‌عمل می‌آورم.»
حزقیال ۳۶: ۲۲
در این باب، حزقیال کوه‌های اسرائیل (به کوه ها… نبوت کرده… ۱، ۴، ۶ و ۸) که نمادی از کل ملت اسرائیل است را مورد خطاب قرار داده، آنان را چنین وعده می‌دهد که سرزمین اسرائیل حاصلخیز، پرجمعیت و سرشار از آرامش خواهد شد (۸-۱۵).
این وعده‌ها و تحقق آنان از برای لیاقت و شایستگی قوم نبود که به آنان داده شد، بلکه خداوند به‌خاطر اسم قدوس خویش برای آنان این‌چنین کرد. هر چند که قوم در زمان پراکندگی‌شان بین غیریهودیان نام خدا را بی‌حرمت کرده، باعث گردیدند آنان چنین بپندارند که خدا قدرت ندارد قوم خویش را در سرزمینشان محفوظ نگاه دارد و از‌این‌رو است که اسیر گشته‌اند. (۳۶: ۲۰)
خداوند از طریق بازگرداندن قوم اسرائیل به سرزمینی که در عهد خود به آنان بخشیده بود (پیدایش ۱۲: ۷)، نام عزیز و عظیم خویش را تقدیس نمود تا امت‌ها بدانند که او یهوه است (۲۶: ۲۳). در پی این بازگرداندن به سرزمین موعود بود که خداوند وعده‌های خود را برای قوم این‌چنین برشمرد که شما را از هر کجا که پراکنده شده باشید گرد آورده (آیه ۲۴)، به همان زمینی که به پدران شما دادم در خواهم آورد (۲۸). این وعده‌ها زمانی به اوج خود می‌رسند که خداوند وعدهٔ نجات و رستگاری را می‌دهد و از پاکی و تازگی می‌گوید که نه از طریق آیین طهارت شریعت موسی، بلکه در اثر تبدیل دل و روح حاصل می‌گردد. (۳۱-۲۵)
منظور از «دل» کل ذات و وجود انسان است و «روح» به قدرتی دلالت دارد که بر ذهن مسلط است و کردار را هدایت می‌نماید. این وعده برای قوم، دلی گوشتین و روحی تازه به تازگی روح خداوند است تا آنان را قادر سازد احکام را نگه دارند و این‌گونه نام خدا را جلال دهند. البته که تحقق این وعده در عهد‌جدید (یوحنا ۳) به هر کس که از آب و روح مولود گردد عطا خواهد شد.
مطالعهٔ کتاب مقدس
حزقیال ۳۶: ۲۲
«ای خاندان اسرائیل من این را نه به‌خاطر شما، بلکه به‌خاطر اسم قدوس خود که آن را در میان امت‌هایی که به آنها رفته، بی‌حرمت نموده‌اید به‌عمل می‌آورم.»
