هریستو کولیچف

این کلمات در گوش انسان‌های جسمانی، اگر نگوییم احمقانه، دست کم عجیب می‌آیند. مردم در جستجوی شادی و لذت هستند. کیست که بخواهد اینها را در رنج بیابد؟ آیا ممکن است که کسی بتواند در ضعف‌ها، در توبیخ‌ها، در آزارها یا دشنام‌ها شاد باشد؟ آنانی که در طلب رسیدن به زندگی سرشار از لذت هستند، همیشه ناراضی‌اند، اما وقتی معنای زندگی در خدمت کردن به مسیح خلاصه می‌شود، آن وقت هر کاری که بکنیم و یا متحمل هر چیز که بشویم، برایمان لذت بخش است. اگر مورد توبیخ یا آزار قرار بگیریم، باز شادمان خواهیم بود، چون به‌واسطة آن می‌توانیم محبتمان را به او نشان دهیم و این بالاترین لذت برای ماست. لذت خواهیم برد، اگر مردم توبیخمان کنند، یا ما را متحجر و امل بخوانند، یا وقتی که دنیا را تأیید نمی‌کنیم مورد تمسخر و ریشخند مردم قرار بگیریم.
هر حمله از سوی شریر نشانه‌ای از شاگردی حقیقی است. ما در ضعف شادمانیم. این واقعیت را می‌پذیریم که ممکن است آسیب‌پذیرترین مردمان به نظر برسیم، اما این وعدة خدا را نیز باور داریم که: «وقتی ناتوانم، آنگاه توانایم» (دوم قرنتیان ۱۲:‌۱۰). زیرا «قدرت من در ضعف به کمال می‌رسد» (دوم قرنتیان ۱۲:‌۹). هرچه ضعیف‌تر باشیم، او قدرتمندتر می‌شود. هرچه بیچاره‌تر به‌نظر بیاییم، او چاره‌گرتر می‌شود. واقعاً که به چه خدای بزرگی خدمت می‌کنیم.