گرهارد هم

گریستن، جزو خصوصیت‌های طبیعی انسان است. گریه هم می‌تواند ناشی از اندوه باشد و هم شادی. هم خشم می‌تواند سبب گریه شود و هم احساس ترحم. در خلال ملاقاتی که با شرکت 11000 نفر در سیبری تشکیل شده بود، با زنی دیدار کردم که خیلی افسرده بود. او هم به‌خاطر زندگی خودش گریه می‌کرد و هم به‌خاطر دخترش که شدیداً برایش احساس نگرانی می‌کرد.
«خواهش می‌کنم کمکم کنید، من خیلی نگران فرزندم هستم. او الکلی است و تمام روز مشغول نوشیدن. شوهرش بارها کتکش زده. زندگی‌اش به معنای واقعی کلمه جهنم است. آیا هنوز برایش امیدی هست؟» به او گفتم که خدا می‌تواند همه چیز را تازه سازد. می‌تواند مردمان را از دام گناه، الکل و عادات بد رهایی بخشد و از ما مخلوقاتی جدید بیافریند. دریافتم که آن زن هنوز برای تسلیم زندگی‌اش به مسیح مردد است. پس پرسیدم: «چطور می‌توانی از خدا انتظار داشته باشی برای فرزندت کاری بکند، در حالی که خودت از او پیروی نمی‌کنی؟»
فردای آن روز، زن بار دیگر به محل جلسه که در فضای باز برپا شده بود، آمد. اشک‌های شادی بر روی گونه‌هایش می‌درخشیدند. گریه‌کنان گفت: «من زندگی‌ام را تسلیم خداوند کردم. اکنون آرامش او وارد قلبم شده و ایمان دارم که می‌تواند دخترم را هم ببخشد و شفا دهد. از این به بعد هر روز برایش دعا می‌کنم.» چه تحولی! و تحول تأثیر خودش را بر دختر آن زن خواهد گذاشت. از اشک‌ها به ترنم. «آنانی که با اشک‌ها می‌کارند، با ترنم درو خواهند نمود.» زیرا خدا شنواست!