درست است که باید گهگاه انتظار بروز مشکلات در زندگی را داشته باشیم، اما در این شرایط چطور می‌توانیم زندگی را به‌طور معمول اداره کنیم؟ آیا باید آسمان و زمین را به هم بدوزیم چون می‌دانیم که می‌توانیم تا مشکل را به روش خودمان حل کنیم؟ خیر! خدا که سزاوار ایمان ماست خدایی است که در ۲۴ ساعت شبانه‌روز و ۷ روز هفته بر همه چیز احاطه و تسلط کامل دارد. به نفع دشمن است که ما باور کنیم دنیا مملو از هرج و مرج است و رویدادهای مختلف بدون هیچ نظم و دلیلی رخ می‌دهند. شما یک روز سرحال و قبراق هستید و روز دیگر وامانده و دلسرد. این‌گونه فکر‌کردن (در مسیر دشمن) می‌تواند شما را مأیوس کند و مأیوس نگاه دارد. در آن‌صورت دیگر چه امیدی وجود دارد؟ «وقتی برای محبت و وقتی برای نفرت. وقتی برای جنگ و وقتی برای صلح»  

کتاب جامعه ۱:۳ و ۴ و ۶- ۸ به ما می‌گوید: «برای هر چیز زمانی است و هر مطلبی را زیر آسمان وقتی است. وقتی برای ولادت و وقتی برای موت. وقتی برای غرس‌نمودن و وقتی برای کندن مغروس… وقتی برای گریه و وقتی برای خنده. وقتی برای ماتم و وقتی برای رقص… وقتی برای کسب و وقتی برای خسارت… وقتی برای سکوت و وقتی برای گفتن. وقتی برای محبت و وقتی برای نفرت. وقتی برای جنگ و وقتی برای صلح.» خدا  «وقت‌ها» را می‌شناسد و می‌داند چگونه بر زندگی ما اثر می‌گذارند. بدون شک این حقیقت می‌تواند ایمان ما را ترقی بدهد. ایمان راسخ به خدای تغییرناپذیر سبب امید است. ترس مداوم از اینکه در پیچ بعدی جاده چه چیزی انتظار ما را می‌کشد، نتیجهٔ تأسف‌بار دروغ‌های پدر دروغ‌هاست. البته او گاهی از اوقات نیز تلاش می‌کند با این فکر شما را فریب بدهد که همه چیز روبه‌راه است درحالی‌که کمی جلوتر پل فروریخته است. به‌هرحال، اگر به حرف‌های شیطان گوش کنید غرق خواهید شد. خدا می‌خواهد در هر شرایطی به او ایمان داشته باشیم.  

آیا هرگز خودتان را بر لبهٔ یک پرتگاه تصور کرده‌اید؟ وقتی به پایین نگاه می‌کنید حفظ تعادل مشکل به‌نظر می‌رسد. اما این نکته را فراموش نکنید: از بعضی چیزها در این دنیا باید بترسیم و این یک ترس موجه و درست است. شیطان و وسوسه‌های او را نباید بی‌اهمیت تلقی کرد. از‌دست‌دادن کنترل خود در اثر برخی هیجانات مثل تجربه‌کردن الکل، مواد مخدر یا روابط جنسی، حتی حلق‌آویز‌کردن کسی توسط جماعتی خشمگین، یا حتی تندتر از سرعت پرواز که فرشتگان رانندگی‌کردن، به‌طور حتم استقبال از فاجعه است. کلام خدا به به ما تعلیم داده است که از وسوسه فرار کنیم؛ چون خدا ضعف‌های انسانی ما را بهتر از خودمان می‌شناسد. البته دشمن هم آنها را می‌داند. خبر خوش این است که ما اسلحهٔ روحانی بسیار قدرتمند و مؤثری در اختیار داریم، به شرطی که فراموش نکنیم آن را به‌کار ببریم. همچنین، یکی از مهمترین حقایقی که باید به‌خاطر داشته باشیم این است: «آن که در شماست بزرگتر است از آن که در دنیاست» ( اول یوحنا ۴:۴). ایمان به خدا و کلامش شاهراه زندگی ما است. دعا وسیلهٔ ارتباطی ما است. ما قوت عظیمی داریم.