«و نوح با خدا راه می‌رفت» (پیدایش ۹:۶).

نوح

یکی از جنبه‌های فوق‌العاده فصل ۱۱ رساله به عبرانیان این است که داستان آدم‌هایی را بازگو می‌کند که همگی کاری کردند که تا پیش از آن هیچ کس دیگر آن کار را انجام نداده بود. آنان به‌سوی ناشناخته‌ها گام برداشته بودند. نوح بدون اینکه هیچ سابقه قبلی وجود داشته باشد تا از آن کمک بگیرد، دست به کار ساختن یک کشتی شد تا پیش از آن زمان هیچ کس یک کشتی نساخته بود. حتماً مردمانی که شاهد کارهای نوح بودند وی را آدمی عجیب و غریب و پسرانش را افرادی ساده و ابله قلمداد می‌کردند که کورکورانه پا جای گام‌های ایمان پدر خود می‌گذارند. نوح با ایمانی کور و بی‌چون‌و‌چرا مطابق مکاشفه خدا عمل کرد.

«پس نوح چنین کرد و به هرچه خدا او را امر فرمود، عمل نمود»(پیدایش ۲۲:۶). وی با این کار خود نشان داد که ایمانی تزلزل‌ناپذیر و فرمانبرداری‌ای مطلق دارد.
راز او: وی در میان همه مخالفت‌ها، با خدا راه می‌رفت. ما در طول این سال با شرایطی رو‌به‌رو خواهیم شد که ممکن است پوچ و بی معنی به‌نظر برسند، اما بیایید از نوح یاد بگیریم که آنانی که با خدا راه می‌روند، هرگز در تاریکی سالک نمی‌شوند، بلکه نور زندگی را با خود دارند.