آیا اساساً خدا وعده داده است که هر چه در دعا با ایمان بخواهیم، به ما بدهد یا نه؟ برای دانستن جواب، قسمت قبل را بخوانید.
خدا قطعاً به هر دعایی پاسخ می‌دهد، اما…
از نمونه‌هایی که در دستهٔ دوم از آیات ذکر کردیم، به‌روشنی استنباط می‌شود که هر دعایی حتماً پاسخ دارد. توجه بفرمایید که گفتیم پاسخ دارد، نگفتیم که پاسخ «مثبت» دارد.
خدا قطعاً به هر دعایی که با ایمان به‌حضور او آورده شود، پاسخ می‌دهد. اما پاسخ او می‌تواند سه حالت داشته باشد:
۱- اگر خواست ما با ارادهٔ او یکی باشد، پاسخ او مثبت خواهد بود و خواستهٔ ما را برآورده خواهد ساخت.
۲- اگر خواست ما با ارادهٔ او یکی نباشد، پاسخ او منفی خواهد بود، زیرا ممکن است درخواست ما به ضرر ما باشد، یا برخلاف ارادهٔ او. دراین‌صورت، او قطعاً چیز بهتری را برای ما در نظر دارد.
۳- گاه نیز پاسخ خدا این است: «الان نه! بعداً!» در این مورد، خواست ما مطابق ارادهٔ او است، اما شاید زمان مناسبش فرا نرسیده. در این قبیل موارد، باید مشکلات را تحمل کرد و صبر را آموخت. برای چنین مواردی است که خداوند مبارک ما مسیح فرمود که باید در دعا اصرار بورزیم (لوقا ۱۸: ۱-۸).
ارادهٔ تو… بر زمین نیز کرده شود
اگر می‌خواهیم با ایمان، پاسخ دعاهایمان را دریافت کنیم، باید که طریق‌های خدا را آموخته، ارادهٔ وی را درک کرده و در مسیر آن گام برداریم. باید که آماده باشیم ارادهٔ خدا را بپذیریم. از این رو است که هر گاه دعا می‌کنیم باید به یاد آوریم که خداوند ما مسیح به ما آموخت که «این‌چنین» دعا کنیم: «ارادهٔ تو چنانکه در آسمان به‌انجام می‌رسد، بر زمین نیز به‌انجام برسد.» افسوس که این تعلیم مقدس را چقدر از یاد می‌بریم! لذا باید بیاموزیم که در مقابل خدا فروتن باشیم. چه زیباست که در مقابل خدا «گردن‌فرازی» نکنیم و نپنداریم که ایمان ما بدون توجه به ارادهٔ او قادر به تحقق هر آن چیزی است که ما می‌خواهیم. ما باید مطیع خواست او باشیم، حتی اگر برایمان در این زندگی دردناک باشد. در ملکوت خدا، مکتبی مؤثرتر از مکتب مشکلات نیست. خدا وعدهٔ زندگی راحت به ما نداده است.
به خدا «امرونهی نکنیم». گاه می‌شنویم که می‌گویند: «ما در مسیح «فرزندان» خدا هستیم، پس می‌توانیم خواسته‌مان را با ایمان و با جرأت از «بابا» بخواهیم. این مطابق کلام خداست. درست است، مطابق کلام خداست! اما فراموش نکنیم که در دوره‌ای که کتاب‌مقدس نوشته می‌شد، برخلاف روزگار ما، پدرها و مادرها حرمتی داشتند و فرزندان یاغی و سرکش نبودند. حتماً از پدر و مادر خودمان شنیده‌ایم که چطور به والدین خود احترام می‌گذاشتند و جرأت سرکشی نداشتند. حتی تا ۵۰ سال پیش هم هیچ فرزندی اجازه نداشت به پدر و مادرش امرونهی کند. این بازی‌ها را غربی‌ها در دهه‌های اخیر رواج داده‌اند. اینها فکر می‌کنند که با خدا هم می‌شود این‌طور رفتار کرد؛ تازه آن را به حساب کلام خدا هم می‌گذارند. واعظین غربی هر چه می‌خواهند بگویند، اما فرزندان خدا اجازه ندارند در مورد چیزی به پدرشان، خدا، امرونهی کنند، حتی اگر ظاهراً هم خدا وعده‌اش را داده باشد. گرچه همان‌طور که دیدیم، چنین نیست. خدا به ما هیچ بدهی‌ای ندارد!
گاه نیز شنیده می‌شود که می‌گویند: «این را خدا وعده داده است؛ باید آن را بطلبیم! این حق ماست!» شگفتا! چه گستاخی و جسارتی! کدام حق؟! از کی ما گناهکاران که فقط «محض فیض» نجات یافته‌ایم، صاحب حق و حقوق هم شده‌ایم؟! هر چه او می‌دهد، محض فیض رایگان خود می‌دهد و هر چه وعده داده است، از روی رحمت بی‌همتای خود داده است. اما این هیچ حق و طلبی را برای ما ایجاد نمی‌کند. خدا به ما هیچ بدهی‌ای ندارد. به‌یاد داشته باشیم که او «خدا» است و ما انسان؛ او متعال است و ما خاکی! راه‌های او راه‌های ما نیست. گاه او طوری عمل می‌کند که در «زمان حال» برای ما قابل درک نیست. پس باید به او اعتماد کنیم.
خلاصه آنکه…
باید در مقابل خدا فروتن باشیم و در مقابل ارادهٔ متعال او سر تسلیم فرود آوریم. خدا قطعاً به هر دعایی پاسخ می‌دهد. گاه پاسخ مثبت، گاه پاسخ منفی؛ گاه نیز پاسخ را به زمانی دیگر موکول می‌کند. ایمان در این میان، فقط وسیله‌ای است برای درک ارادهٔ خدا و نه تحمیل ارادهٔ خودمان بر او! باید که نسبت به ارادهٔ خدا هشیار باشیم و آن را بپذیریم. اگر پاسخ دعایمان منفی بود، باید برای تحمل مشکلات آماده باشیم. چیزی بهتر از مشکلات به ما صبر و شکیبایی و درس روحانی نمی‌آموزد.
