وقتی که مربی، بازیکنی را برای مسابقه به میدان میفرستد، معمولاً با دست ضربهٔ نرمی به نشانهٔ یادآوری آخرین راهنماییها روی شانهٔ او میزند. چنین ضربهای مثل آن است که آن بازیکن را تثبیت یا تأیید یا استوار میکند.
این آیین که در کلیساهای سنتی برگزار میشود، آیین فیضبخشی است که در واقع، آیین تعمید را تکمیل میکند. در این آیین، شخص مورد نظر عطیهٔ روحالقدس را دریافت میکند.
در این مراسم، هر کس بهطور آزاد تصمیم میگیرد که در مرتبهٔ فرزند خدا بودن قرار گرفته، زندگی کند. این مراسم، با گذاشتن دست بر سر شخص و تدهین پیشانی وی با روغن انجام میشود. طی مراسم، فرد برگزارکننده که بهطور معمول اسقف میباشد، آن را با آییننامهٔ مخصوص انجام میدهد.
شخصی که این مراسم برای وی اجرا میشود، آماده میشود که با عمل و گفتار خود، گواهی برای محبت و کار مسیح برای ما باشد. از آن پس، وی بهعنوان عضوی رسمی و مسئول برای کلیسا شناخته میشود.
روغن بهکار رفته در این آیین، آمیختهای از روغن زیتون و مرهم صمغ درخت کوهی است. اسقف در پنجشنبهای که عیسی در آن پای شاگردان را شست (پنجشنبهٔ مقدس)، آن روغن را تهیه میکند تا بتواند از آن در آیین تثبیت و سایر آیینها استفاده کند. این روغن، نمادی از محبت، قوت و سلامتی است و بویی خوش دارد که به منزلهٔ عطر خوشبوی مسیح است (دوم قرنتیان ۲: ۱۵).
این آیین مانند مُهری است که بر روح شخص مسیحی زده میشود. این عمل تنها برای یکبار انجام خواهد شد. پس آیین تثبیت به مانند آیین تعمید، تکرار نشدنی میباشد. در حقیقت شخصی که این مراسم برای او انجام میشود، آمادهٔ آن میشود که عطیهٔ تعمید را در سراسر زندگی خود بهطور عملی به ظهور برساند تا شاهدی حقیقی برای مسیح باشد.
در این مراسم، شخص ایماندار، از طریق روحالقدس به خدا تعلق پیدا میکند. فرد مسیحی جوانی که برای این آیین آماده میشود، در یکی از مهمترین مراحل معنوی زندگیاش قرار گرفته است. چنین شخصی سعی میکند که ایمان خود به مسیح را با تمامیت قلب و عقل خویش درک کند. او به تنهایی و نیز همراه با دیگران، برای دریافت روحالقدس دست به دعا میبرد.
در سدههای اولیهٔ مسیحیت، این آیین به همراه آیین تعمید، هر دو همزمان اجرا میشدند و طبق فرمایش قدیس سپیریان، تعمید و تثبیت آیین دوگانهای بودند. بعدها بنا بر دلایلی از جمله کثرت تعمید اطفال و رشد قلمرو اسقفی، این آیین خصوصاً در غرب، بهطور موقت از آیین تعمید جدا شد، چون حضور اسقف در همهٔ تعمیدها میسر نبود. اما در کلیساهای شرق، این دو
یین همچنان متحد ماندند؛ زیرا همان کشیشی که تعمید میداد، آیین تثبیت را نیز انجام میداد. این آیین از آن جهت راز نامیده میشود که از طریق دستگذاری و تدهین، فیض را به شخص ایماندار عطا میکند. دقیقاً چه اتفاقی در این آیین میافتد، ما نمیدانیم. اما بهحسب ایمان و به پشتگرمی فهم کلیسا از متن مقدس، آن را میپذیریم.
