در مقالات قبلی معنی اتحاد تعریف شد. حال می‌خواهیم به برداشتن قدم‌هایی که به ایجاد آن کمک می‌کنند، بپردازیم. در نامهٔ پولس رسول به افسسیان ۴: ۳ می‌خوانیم که: «به سعی تمام بکوشید تا آن یگانگی را که از روح است، به مدد رشتهٔ صلح حفظ کنید.» پولس رسول رسیدن به این صلح و دوستی را نتیجهٔ تلاش و کوششی سخت می‌داند. این نشان می‌دهد که اتحاد یک‌شبه و تنها با دعاکردن حاصل نمی‌شود، بلکه نیازمند برداشتن قدم‌های عملی، تغییر فکر و نگاه ما نسبت به یکدیگر، درک عمیق‌تر محبت خدا نسبت به هر یک از انسان‌ها و متحمل‌شدن بارهای یکدیگر است. گاهی ممکن است خسته شده و ترجیح دهیم که فقط خودمان باشیم و خدای خودمان، اما وقتی به حضور او می‌رویم در همان حین که وی با محبتش ما را تسلی می‌دهد، اشک از چشمان ما جاری می‌شود؛ چون می‌فهمیم که او چگونه با وجود تمام اشتباهات و گناهانی که در ماست، باز با عشق ما را به آغوش کشیده و از اینکه پدر ما خوانده شود، اِبایی ندارد. وقتی محبت و فیض خدا را نسبت به خود بیشتر درک کنیم، متوجه می‌شویم که او با چه مهری ما را همان‌طور که بودیم پذیرفت و از طریق روح قدوسش، با صبوری و احسان عظیم در ما کار کرد -و می‌کند-، آن‌وقت بهتر می‌توانیم با ضعف‌ها و تفاوت‌های دیگران برخورد کنیم. یاد می‌گیریم که به‌جای غیبت‌کردن، قضاوت و محکوم کردن، غرغر و شکایت کردن، بدگویی و تمسخر کردن و… برای رشد و بنای یکدیگر، دست کمک به‌سوی یکدیگر دراز کرده و چنانچه سوء‌برداشت‌هایی پیش می‌آید، برای حل آن قدم برداشته و با هم صحبت کنیم (رومیان ١۴: ١ و ١۵: ١). دعا و شفاعت برای یکدیگر، تشویق نقاط مثبت و توانمندی‌های همدیگر، در‌تماس‌بودن با هم در طول هفته، گذاشتن برنامه‌های گروهی در کلیسا، داشتن برنامه‌های تفریحی جمعی، کمک به هم در مواقع مورد نیاز مانند کمک به سالمندان کلیسا، خواهری که تازه زایمان کرده و نیاز به رسیدگی و استراحت دارد، حمایت و توجه به خواهران بیوه و… قدم‌هایی مؤثر برای ایجاد دوستی و ارتباط بیشتر بوده و قلب‌ها را برای ایجاد اتحاد به هم نزدیک‌تر می‌سازد.
اگر چه این روند -همان‌طور که همگی ما در حال تجربه کردنش هستیم- سخت است، اما خبر خوش برای ما این است که در این مسیر تفکر، تغییر و رشد تنها نیستیم. همان‌طور که در فیلیپیان ٢: ١۳ می‌خوانیم: «زیرا خداست که با عمل نیرومند خود، هم تصمیم و هم قدرت انجام آنچه را که خشنودش می‌سازد، در شما پدید می‌آورد.» پس اگر تا همین‌جا در حال تفکر‌کردن و تصمیم‌گرفتن برای برداشتن قدمی در این راستا در شما ایجاد شده، بدانید که کار خدا در شما شروع شده است. در همین رساله ١: ۶ پولس رسول به ما اطمینان می‌دهد که: «یقین دارم آنکه کاری نیکو در شما آغاز کرد، آن را تا روز عیسی مسیح به کمال خواهد رسانید. پس کار خدا را در خودمان ارج بنهیم و با او همراه شویم تا ثمرات روح را در خود و روابطمان شاهد باشیم.»
یکی از مواردی که به اتحاد ما کمک می‌کند، شناسایی نقاط اشتراک است. در کلام خدا آیاتی را می‌خوانیم که به اشتراکات ما با یکدیگر اشاره می‌کنند. بیایید با هم به نامهٔ اول پولس رسول به قرنتیان ١٢: ١۳ نگاهی بیندازیم. در این آیه می‌خوانیم: «زیرا همه ما، چه یهود و چه یونانی، چه غلام و چه آزاد، در یک روح تعمید یافتیم تا یک بدن را تشکیل دهیم، و همه ما از یک روح نوشانیده شدیم.» در این آیه به دو نکتهٔ اشتراک (یک بدن و یک روح) در دل تفاوت‌های قومیتی (یهود و یونانی) و جایگاه اجتماعی مختلف (غلام و آزاد) اشاره می‌کند. در افسسیان ۴: ۵ پولس رسول به دیگر نقاط اشتراک ما با یکدیگر اشاره می‌کند: یک امید دعوت، یک خداوند، یک ایمان، یک تعمید، یک خدا و پدر همه که فوق همه، از طریق همه و در همه است. بنابراین، با وجود تمام تفاوت‌هایی که بین ایمانداران وجود دارد، اعم از تفاوت سطح طبقاتی و اجتماعی، رنگ پوست، میزان تحصیلات، جنسیت و نژاد و… این اشتراکات به ما کمک می‌کنند تا ارزش یکسان برای یکدیگر قائل بوده، در مسیر تحقق دعای عیسی برای پیروانش که هر یک از ما امروز جزئی از آن هستیم، حرکت کنیم. عزیزان بیایید کمی در مورد هر یک از این نقاط اشتراکی که در بالا اشاره شد، فکر کنیم و اجازه دهیم خداوند اهمیت هر یک از آنها را در روابط و نوع نگاهمان نسبت به یکدیگر پُررنگ‌تر کند.
در مقالهٔ بعدی به نقش فعال و مؤثر روح‌القدس در اتحاد بین شاگردان و قدم‌های دیگری در این خصوص اشاره خواهیم کرد و خواهیم دید که علاوه بر قدم‌هایی که ما برمی‌داریم، این حضور خداست که به ما قدرت ایجاد آن را می‌بخشد.
