آیا ارادهٔ خدا این است که مسیحیان هرگز بیمار نشوند؟ آیا شفای جسم وعده‌ای است الهی؟ برای دانستن جواب، قسمت قبل را بخوانید.

تعلیم متعادل کتاب‌مقدس

تفسیر نادرست از عهدعتیق

مروجین نهضت کلام ایمان، برای اثبات ادعاهای خود در مورد وعدهٔ الهی در خصوص شفا به آیات عهدعتیق مراجعه می‌کنند (قبلاً چند مورد آن را ذکر کردیم). متأسفانه، این دسته از مسیحیان، آیات عهدعتیق را بدون درک اصول اساسی تفسیر کتاب‌مقدس مورد تعبیر قرار می‌دهند. بحث دربارهٔ این اصول از حوصلهٔ این مقاله خارج است. برخلاف تصور و برداشت پیروان مسیحیت نوین که تعدادشان به‌علت وعده‌های ملموس و فریبندهٔ آن روزبه‌روز در حال افزایش است، خدا هیچ‌گاه «وعده شفای کامل و دائمی جسمانی» را نداده است. وعدهٔ قطعی او فقط شامل نجات و رستگاری ابدی انسان می‌گردد.

هدف اولیهٔ مسیح از انجام معجزات

نباید فراموش کرد که هدف عیسی از انجام شفاها و معجزات، نشان‌دادن آیات یا نشانه‌های ظهور مسیحای موعود بود. او با انجام این معجزات قصد داشت ثابت کند که همان مسیح موعود است. اما قرار نبود که کلیسا درست مانند خداوند عیسی خدمت شفا را به‌انجام برساند. کلیسا در تمام طول تاریخ خود، از عطیهٔ شفا برخوردار بوده، اما هیچ‌گاه این امر را مانند خداوند عیسی به‌صورت تام و مطلق و گسترده به‌انجام نرسانده است. شفا همیشه وجود داشته، اما نه به‌صورت مطلق! خدا امروز نیز شفا می‌دهد؛ اما نه همیشه، بلکه هر گاه خودش مصلحت بداند.
حال ممکن است کسی بپرسد که منظور مسیح از فرمایشش در یوحنا ۱۴: ۱۲ چه بود که می‌فرماید: «آمین، آمین، به شما می‌گویم، آن که به من ایمان داشته باشد، او نیز کارهایی را که من می‌کنم، خواهد کرد، و حتی بزرگ‌تر از آن خواهد کرد، زیرا من نزد پدر می‌روم.»
تذکری است کاملاً به‌جا. رسولان او چه از نظر تعداد معجزات و گسترهٔ جغرافیایی آنها، و چه از نظر بشارت انجیل در اقصا‌ نقاط جهان، کارهایی کردند که مسیح فرصت انجامش را نداشت؛ «زیرا که نزد پدر می‌رفت». بر اساس شهادت کتاب اعمال رسولان، گرچه این معجزات تحقق می‌یافت، اما «نه همیشه» و «نه در همه جا». در این زمینه، در قسمت بعدی (شفا در کلیسای اولیه) توضیحات کافی داده شده است. امروز هم شفاهای آشکار و واقعی صورت می‌گیرد، اما «نه همیشه» و «در همه جا». ما شاهد معجزات آشکار و واقعی شفا، چه در زندگی خود و چه در زندگی دیگران بوده‌ایم. با این‌حال، هرگز نمی‌توانیم به مردم وعده بدهیم که به شرط ایمان، به‌طور قطع و تضمینی شفا خواهند یافت. شفا هست، اما هر گاه که روح‌القدس صلاح بداند. اشکالی که درکار مروجین نهضت کلام ایمان وجود دارد، این است که تحقق شفا و معجزات را به‌شرط ایمان، امری تضمینی و قطعی اعلام می‌دارند و تعلیم می‌دهند که عدم تحقق آنها به‌علت بی‌ایمانی شخص می‌باشد.

شفا در کلیسای اولیه

حتی در عهد رسولان همیشه و در همه جا شفا ظاهر نمی‌شد. این بستگی به ارادهٔ روح‌القدس داشت. در بعضی از شهرها و مناطق، معجزاتی عظیم و مکرر به‌ظهور می‌رسید و در بعضی دیگر، یا تعداد معجزات کمتر بود؛ یا اصلاً معجزه‌ای رخ نمی‌داد. باید توجه داشت که روح‌القدس بر حسب صلاح‌دید خودش این عطیه‌ها را به رسولان و خادمین می‌بخشید؛ امروز نیز چنین است (عبرانیان ۲: ۴؛ اول قرنتیان ۱۲: ۱۱ و ۲۹-۳۰). برای مثال، پولس در شهر فیلیپی فقط یک معجزه کرد که آن هم منجر به بازداشت و حبس او شد (اعمال ۱۶: ۹-۴۰)؛ در آتن معجزه‌ای به‌عمل نیاورد (اعمال ۱۷: ۱۵-۳۴)؛ در قرنتس نیز گفته نشده که معجزه‌ای کرده باشد (اعمال ۱۸: ۱-۱۸)؛ اما در افسس معجزات غیرعادی انجام داد (اعمال ۱۹: ۱-۲۰). پولس خودش خاری در جسم داشت و سه بار برای آن دعا کرد، اما خداوند به او پاسخ منفی داد (دوم قرنتیان ۱۲: ۷-۱۰). او به‌هنگام بشارت در غلاطیه بیمار بود (غلاطیان ۴: ۱۳-۱۵). یکی از همکاران پولس به‌نام اِپافْرودیتوس، بیمار شده بود و حتی در آستانهٔ مرگ قرار گرفته بود؛ اما پولس برای او معجزه‌ای انجام نداد، بلکه در اثر رحمت خدا از مرگ رهایی یافت (فیلیپیان ۲: ۲۵-۲۷). یکی دیگر از همکاران او به‌نام تْروفیموس، در شهری به‌نام میلیتس بیمار شد و پولس او را در آنجا بیمار واگذاشت و راهی سفر شد (دوم تیموتائوس ۴: ۲۱).

تأثیرات دنیای سقوط‌کرده

باید به‌یاد داشته باشیم که جسم ما هنوز در ضعف و ذلت به‌سر می‌برد. پولس رسول دربارهٔ قیامت مردگان می‌فرماید: «آنچه کاشته می‌شود، فسادپذیر است؛ آنچه بر می‌خیزد، فسادناپذیر. در ذلت کاشته می‌شود، در جلال بر می‌خیزد، در ضعف کاشته می‌شود، در قوت بر می‌خیزد. بدن نفسانی کاشته می‌شود، بدون روحانی بر می‌خیزد.» (اول قرنتیان ۱۵: ۴۲-۴۴)
نیز در فیلیپیان ۳: ۲۱ دربارهٔ بازگشت مسیح می‌نویسد: «او با نیرویی که وی را قادر می‌سازد تا همه چیز را به فرمان خود در آورد، بدن‌های حقیر ما را تبدیل خواهد کرد تا به شکل بدن پر جلال او در آید.» ما از گناه و عواقب آن به فیض خدا رهایی یافته‌ایم، اما این رهایی هنوز به کمال نرسیده است! ما شفای جسم خود را تجربه می‌کنیم، اما این شفا هنوز به کمال نرسیده است! کمال فقط به‌هنگام بازگشت خداوند پرجلال ما عیسی مسیح تحقق خواهد یافت.

ما در دنیایی سقوط کرده زندگی می‌کنیم. پولس رسول چه زیبا این نکته را بیان کرده، آن‌گاه که در رومیان ۸: ۲۲-۲۴ می‌فرماید: «ما می‌دانیم که تمام خلقت تا هم‌اکنون از دردی همچون درد زایمان می‌نالد. نه تنها خلقت، بلکه خود ما نیز که از نوبر روح برخورداریم، در درون خویش ناله بر می‌آوریم، در همان حال که مشتاقانه در انتظار پسرخواندگی، یعنی رهایی بدنهای خویش هستیم. زیرا با همین امید نجات یافتیم.» همچنین، در جایی دیگر در همان رساله می‌فرماید: «من در باطن از شریعت خدا مسرورم، اما قانونی دیگر در اعضای خود می‌بینم که با شریعتی که ذهن من آن را می‌پذیرد، در ستیز است و مرا اسیر قانون گناه می‌سازد که در اعضای من است. آه که چه شخص نگونبختی هستم! کیست که مرا از این پیکر مرگ رهایی بخشد؟» (رومیان ۷: ۲۲-۲۴)