محبت به دشمنان
اگر نیم نگاهی به آن سفر رودخانه‌ای که در قسمت اول این نوشتار بدان اشاره کردیم، بیندازیم شاید این سخن درست باشد که نوشتۀ حاضر، مثل یک پیچ تند و پرخروش در آن رودخانه است. چرا؟ چون یکی از تعالیم سخت در کتاب مقدس، همین تعلیم «محبت کردن به دشمنان» است. وقتی ما متوجه سختی این تعلیم می شویم که به معنای دشمن توجه کنیم. دشمن یک شخص، در واقع کسی است که امکان دارد هر بلایی را بر سر آن شخص بیاورد. آیا ممکن است که دشمن یک شخص، آن شخص را بکُشد! البته که این فرضی غیر ممکن نیست و به میزان دشمنی اشخاص نسبت به یکدیگر بستگی دارد.
اگر چرخی در فضای اینترنتی بزنیم و در لابه‌لای اخبار مربوط به جنایت‌ها بگردیم، بدون شک دشمنی افراد نسبت به یکدیگر، از انگیزه‌های اصلی بسیاری از قتل‌ها تشخیص داده خواهد شد.
مسیح در انجیل متی فصل ۵، آیۀ ۴۴ می‌فرماید: «… من به شما می‌گویم دشمنان خود را محبت نمایید و برای آنان که به شما آزار می‌رسانند، دعای خیر کنید.»
ولی شاید چالش اصلی در این تعلیم این باشد که ما چگونه می‌توانیم از عهدۀ این کار بر آییم؟ آیا بهتر نیست به‌جای فرصت دادن به دشمنی که قصد آزار رساندن به ما را دارد، در اولین فرصت به او ضربه بزنیم؟ ولی فکرهای خداوند با فکرهای ما متفاوت است. در این مورد؛ اشعیا فصل ۵۵، آیۀ ۸ می‌فرماید: «افکار من افکار شما نیست، و نه راههای من، راههای شما». سرشت گناه آلود ما تمایل به انتقام دارد و با انتقام کشیدن، آرامشی دروغین می‌یابد، اما خدا نمی‌خواهد که ما این‌گونه باشیم. در همان فصل ۵ متی، آیات ۴۴ به بعد، با این مفاهیم عمیق آشنا می‌شویم که مگر نه این است که خداوند آفتاب خود را هم بر انسان‌های نیک و هم بر انسان‌های بد می‌تاباند؟ و اینکه اگر ما فقط برادران خود را محبت کنیم پس چه تفاوتی بین ما با بدکارانی است که فقط به یکدیگر و در جمع‌های خودشان نسبت به هم محبت دارند؟ خدا ما را به شباهت خویش آفرید (پیدایش ۱: ۲۶) اما گناه، این شبیه بودن را بسیار تحت تأثیر قرار داد. حالا خدا می‌خواهد که ما متوجه اصل و ریشۀ خود بشویم. ما با ایمان آوردن به مسیح این شرایط برای‌مان فراهم می‌شود که با رهایی از اسارت گناه، بتوانیم در مسیری گام برداریم که در آن، دشمنان خویش را نیز محبت نماییم. مثل آفتابی که بر همگان می‌تابد بدون اینکه چشم داشتی داشته باشد.
آیا می توانیم؟ البته این کار سختی به‌نظر می‌رسد. اما آیا اگر ما به مسیح ایمان آورده باشیم و در یک زندگی تقدیس یافته سعی کنیم تا هر روزه با دعا و تأمل در کتاب مقدس روز به روز بیشتر و بیشتر شبیه به بلندای قامت مسیح شویم ( افسسیان ۴: ۱۳)؛ خواهیم توانست به دشمنان خویش محبت نموده برای ایشان طلب دعا کنیم؟ به نظر شما راه‌کارهای عملی برای تحقق این تعلیم در ما چیست؟
در ادامۀ این سفر پر ماجرا، دفعۀ بعد به سراغ «محبت به همسر» خواهیم رفت. پس با ما بمانید.
