مریم باکرهٔ مقدس آنچه اشعیا به پادشاه یهودا، آحاز گفت، فقط نبوتی در مورد تولد یک نوزاد نبود، بلکه حکم سرزنشِ بزدلی او را نیز داشت. آحاز و قومش از حملهٔ همسایگان خود یعنی اهالی ارام و افرایم (قلمروهای شمالی اسرائیل) بیم داشتند. با وجود آنکه اشعیا به آنها اطمینان داده بود که ترس به دل راه ندهند، اما آنها آن‌قدر در توکل به خداوند ناتوان بودند که حتی نشانه‌ای از حمایت او را هم طلب نکردند. اینکه این نوزاد، پسر چه کسی است یا زمان به دنیا آمدنش، برای ما مشخص نیست، اما برای ایمانداران از اولین روزهای تولد کلیسا، نام‌گذاری او به‌عنوان عمانوئیل -یعنی خدا با ما- به معنی پیشگویی تولد مسیح بوده است. به همین دلیل است که این قسمت در قرائت‌نامهٔ امروز برای جشن (عید) حضرت مریم گنجانیده شده است.
مریم در ابتدا در مقابل سخنان جبرائیل، درنگ کرده، پرسید: «این چگونه ممکن است؟» (انجیل لوقا ۱:۳۴)، اما با این‌حال، باز به رحمت خدا که به او اعلام شده بود، اعتماد کرد: «… آنچه دربارهٔ من گفتی، بشود» (انجیل لوقا ۱:۳۸). در نتیجه، او فرصتی را فراهم کرد تا وعده‌های خدا به قومش محقق شوند. پس بودن خدا با ما به سه مسئله بستگی دارد: اول، تمایل ما برای پذیرفتن خطر ایمان. دوم، به اعتماد به نشانه‌های مرحمت خدا و در آخر، به پذیرا‌بودن ما در مورد هدیهٔ نجاتی که خدا برای تمام جهان می‌خواهد.
