سرود تاکستان

«… پس منتظر می‌بود تا انگور بیاورد؛ اما انگور بد آورد.»

اشعیا ۵: ۲ 

اشعیا مانند سلیمان در کتاب غزل غزل‌ها خداوند را محبوب خویش خطاب کرده، از آنچه او برای قوم به‌عمل آورده است به زبان تشبیه سخن‌ها می‌گوید.

اشعیا قوم اسرائیل را به تاکستانی تشبیه می‌نماید که خداوند او را از اسارت‌ها و گناهانش پاک نموده و شریعت نیکوی خویش را بدان‌ها بخشیده تا برای او ثمر آورند. ثمری که مانند شراب مایهٔ خوشی جهانیان گردد. اما قوم با سرکشی و بی‌وفایی، به ازای نیکویی بدی به هم رسانید و غضب خداوند این‌چنین بر آنان وارد آمد: «حصارش را بر می‌دارم و چراگاه خواهد شد؛ و دیوارش را منهدم می‌سازم و پایمال خواهد گردید» (۵: ۵). این همان پیشگویی یورش بابلیان در سال ۵۸۶ ق.م بر قوم بود. در ادامه، اشعیا ۶ «وای» را بر قوم اعلام می‌دارد و داوری خدا را هشدار می‌دهد:

۱- وای بر آنان که طمع زمین دارند و حرص ثروت دلشان را تار گردانیده است (آیات ۵-۸)، در حالی‌که خداوند می‌فرماید: «زمین از آن من است» (لاویان ۲۵: ۲۳). او بر هر کس که طمع زمین داشته باشد بلا خواهد فرستاد. (میکاه ۲: ۲)
۲- وای بر شخص مست و می نوش. (۱۱-۱۲)
۳- وای بر آنانی که از خداوند سرپیچی می‌کنند و نبی او را به سخره می‌گیرند. (۱۸-۱۹)
۴- وای بر آنانی که بدی را به‌عوض خوبی می‌گیرند و خوبی را بدی می‌پندارند و این‌چنین ارزش‌های خداوند را وارونه جلوه می‌دهند. (۲۰)
۵- وای بر آن کسان که از سر تکبر خود را حکیم می‌پندارند و نمی‌دانند که تکبر پیشرو هلاکت است. (امثال ۱۶: ۱۸)
۶- وای بر حکم‌های ناعادلانه که از دهان قاضیان مست رشوه‌گیر صادر می‌گردد. (۲۲-۲۳)

قوم از آوردن ثمر قاصر آمد، اما عیسی مسیح، آن تاک حقیقی (یوحنا ۱۵)، در وفاداری و اطاعت از پدر آن ثمرهٔ جاودانی و آن خوشی و شادی حقیقی را به جهانیان بخشید. هر کس به این تاک پیوند خورد در او ثمر آورده، دیگر تنها و بی‌کس چون زمینی بی‌حصار و بی‌دیوار نخواهد بود، بلکه دوست خداوند. (یوحنا ۱۵: ۱۴)