پیشگفتار:
کودکان داستان خلقت را خیلی دوست دارند. چقدر شگفت‌انگیز است که «هستی‌ای» وجود دارد که هر آنچه که می‌بینیم را «فقط» در شش روز خلق کرده است. همهٔ کودکان با این آگاهی یا باور درونی متولد شده‌اند که چیز بزرگ‌تری وجود دارد. رازهای جهان در انتظارشان است و آنها بی‌صبرانه مشتاقند که به این رازها پی ببرند. ما با تعلیم داستان خلقت، به آنها کمک می‌کنیم که پاسخ این رازها را بیابند. بچه‌ها نیاز به پاسخ دارند. آنها با اشتیاقی که خداوند به آنها داده است، برای یافتن پاسخ متولد شده‌اند. خدا ما را با اشتیاق طبیعی برای یادگیری و درک آفریده و اگر تسلیمش شویم، تضمین می‌کند که از هر آنچه او می‌خواهد، آگاه می‌شویم.
اکنون داستان خلقت برای ما اهمیت خاصی دارد؛ زیرا در دنیایی زندگی می‌کنیم که فراموش می‌کند خدایی وجود دارد، اعتقاد به وجود «هستی‌ای» بزرگ‌تر را بی‌اهمیت می‌شمارد و برای زیستن ما در جایی که هستیم یا چیزهایی که امروز از آنها برخورداریم، دلایل کاذبی را ارائه میدهد. این موضوع در بسیاری از مدارس سراسر جهان و در برنامه‌های تلویزیونی دیده می‌شود. گاهی اوقات مردم نمی‌دانند که خودشان هم این دروغ‌ها را تعلیم می‌دهند، اما در حقیقت چنین کاری را می‌کنند. شاید تعلیم داستان خلقت توسط ما، تنها چیزی باشد که دلیلِ وجود همهٔ این چیزها را به کودکان بگوید. اینکه خدایی وجود دارد و آنقدر ما را دوست دارد که همهٔ اینها را برای ما آفریده و از همهٔ چیزهایی که آفرید، خشنود بود و اکنون خواهان برقراری رابطه با ماست!
در کشورهایی که مردم تحت ظلم و ستم هستند، اعتقادات درونی‌شان سرکوب شده و سنگینی دائمی‌ای در فضا وجود دارد. در این شرایط، بسیار مهم است که کودکان بدانند «هستی» بزرگ‌تری وجود دارد که مراقب آنهاست و آنها را دوست دارد. آنها در دنیای بدون امید زندگی می‌کنند. دنیایی که در آن، آینده پوچ و بی‌معنی است. دنیایی که در آن نمی‌دانند که روز بعد چه رنجی در انتظارشان است. این مسائل برای آنها طاقت‌فرسا است و شاید باور نکنید، اما بسیاری از کودکان به‌خاطر این چالش‌ها نمی‌خواهند که زندگی کنند. وقتی دربارهٔ خلقت به کودکان تعلیم می‌دهیم، در واقع به آنها نشان می‌دهیم که کسی وجود دارد که آنها را دوست دارد، همه چیز را دربارهٔ آنها می‌داند و دائماً به آنها فکر می‌کند. این به آنها امید می‌بخشد. خدای قدرتمندی وجود دارد که همهٔ جهان و همهٔ چیزهای موجود در آن را آفریده و بعد ما را آفریده تا با او رابطه داشته باشیم!
شاید فکر کنند: «وای! خدا واقعاً به ما اهمیت می‌ده.» اگر این تنها چیزی است که می‌توانیم در کل زندگی به آنها بدهیم، همین کافی است تا به آنها امید ببخشد و این احساس را ایجاد کند که همه چیز تحت کنترل خداست، او آنها را فراموش نمی‌کند و حتی به تعداد موهای سرشان نیز اهمیت میدهد! بگذارید چنین امیدی به آنها بدهیم، بگذارید به آنها بگوییم که چقدر برای خدا خاص هستند، بگذارید به آنها دلیلی برای زندگی در آینده بدهیم، دلیلی برای اینکه سرِ خود را بلند کنند؛ چون آنها عجیب و مَهیب ساخته شده‌اند! (مزامیر ۱۳۹: ۱۴). خدا شما را برای انجام این کار برکت خواهد داد!
نگاهی به کتابمقدس:
پیدایش ۱ : ۱ – ۲: ۴
آیهٔ کلیدی:
مزامیر ۱۳۹: ۱۴ «تو را سپاس می‌گویم، زیرا عجیب و مَهیب ساخته شده‌ام؛ اعمال تو شگفت‌انگیزند، جان من این را نیک می‌داند.»
مفهوم کلیدی:
خدا جهان را در شش روز آفرید و از آنچه که آفریده بود، بسیار خشنود بود. ما بخشی از این خلقت هستیم و برای خدا بسیار منحصر‌به‌فرد و ارزشمندیم!
اهداف درس (دانستن، احساس‌کردن، انجام‌دادن):
۱. بدانند که خدا جهان را در شش روز آفرید، در روز هفتم استراحت کرد و از نتیجهٔ کارش بسیار خشنود بود. او هر یک از ما را منحصر‌به‌فرد و با دقت و توجه زیاد خلق کرد.
۲. درحالی‌که می‌آموزند خدا از تعداد موهای سرشان نیز آگاه است و برای هر کدام از آنها نقشهٔ خوبی دارد، احساس کنند که برای وی خاص و ارزشمند هستند.
۳. به دیگران بگویند که آنها چقدر برای خدا خاص هستند و به این ترتیب، دیگران را تشویق کنند به‌دنبال چیزهایی باشند که خدا آفریده و برای آنها شکرگزاری کنند.
وسایل مورد نیاز:
– کتابمقدس
– خوراکی
– کیسه/سبد هدایا
– خمیربازی
– دستورالعمل‌های طراحی داستان
– ماژیک یا وسایل نقاشی
– برگ‌های درختانی که از محلهٔ خود جمع‌آوری کرده‌اند
– کاغذ (مقوا) رنگی، مداد و قیچی یا رنگ‌های قابل شستشو و کاغذ (مقوا) رنگی
– سرودهای پرستشی کودکانه
خوشامدگویی:
– سرود خوشامدگویی (سرود مربوط به این قسمت و قسمت‌‌های دیگر، برای دانلود در آخر همین صفحه قرار داده شده‌اند.)
- خوراکی: خوراکی‌هایی را به بچه‌ها بدهید که نیاز به تمیزکاری بعد از خوردن نداشته باشند. مانند آب‌میوه و بیسکویت. زمانی را برای خوردن خوراکی‌ها تعیین کنید: مثلاً ۱۰ دقیقه.
- زمان گفتگو: با بچه‌ها دربارهٔ هفته‌ای که داشتند صحبت کنید. از آنها بپرسید چه کارهایی کردند، چه احساسی داشتند و… . نشان دهید که به آنها اهمیت می‌دهید.
- درس هفتۀ گذشته را پیگیری کنید.
پرستش و هدیه:
- سرودهایی دربارۀ خلقت، طبیعت، نیکویی خدا
– جمع‌آوری هدایا (به یک سبد یا کیسه برای جمع‌آوری هدایا نیاز دارید. به آنها بگویید که این هدایا را به‌عنوان پرستشی برای خدا جمع‌آوری می‌کنید و آن را برای کمک به دیگران استفاده خواهید کرد.)
آفرینش
| یک دو سه چهار و پنج و شیش | تو شیش روز خدا دنیا رو آفرید | |
| یک آسمون آبی خورشید و ماه و ستارگان | جنگل و دریاها گیاهان و درختان | |
| یک دو سه چهار و پنج و شیش | تو شیش روز خدا دنیا رو آفرید | |
| ماهیان و جانوران پروانه و پرندگان | خرس های قطبی حتی شیران غران | |
| یک دو سه چهار و پنج و شیش | تو شیش روز خدا دنیا رو آفرید | |
| خدای ما تواناست اون خالق آسموناست | در روز ششم اما خدا انسان رو آفرید | |
| و خدا دید هر چی رو که ساخته بود | دید که همه چیز خیلی خوب شده بود | |
| همه چیز عالی شده پُر اُبهت | دیگه شده وقت استراحت | |
| روز هفتم باشه واسه پرستش | همه خداوند رو کنیم ستایش | |
| یک دو سه چهار و پنج و شیش | تو شیش روز خدا دنیا رو آفرید |
دعا برای درس:
درس را با دعا شــروع کنید. خدا را برای همهٔ چیزهایی که آفریده، شــکر کنید. از خدا بخواهید که در دل کودکان برای همهٔ چیزهایی که آفریده، حس قدردانی ایجاد کند. از خدا بخواهید به آنها کمک کند تا درک کنند که خاص هستند؛ زیرا خدا آنها را آفریده و آنها را دوست دارد.
قلاب (جلب توجه آنها):
بگویید: «امروز می‌خوایم با خمیر بازی کنیم. بازی با خمیر رو دوست دارین؟ (اجازه دهید که پاسخ دهند). بعضی از شماها حتماً دوست دارین. خُب، امروز به هر کدوم از شما یه‌کمی خمیر می‌دم و می‌خوام که یک چیز مخصوص درست کنین. می‌تونین هر چیزی که به فکرتون می‌رسه رو درست کنین، باشه؟ (اجازه دهید که پاسخ دهند). عالیه، بفرمایین. (به هر یک از بچه‌ها تکه‌ای کوچک از خمیربازی را بدهید، به اندازه‌ای که فقط یک چیز درست کنند و درحالی‌که با آنها گفتگو می‌کنید، ۵-۱۰ دقیقه زمان بدهید تا چیزی بسازند).»
نزدیک به اتمام کار، پیش از آنکه کِسل شوند و چیز دیگری درست کنند، بگویید: «خُب، بذارین ببینیم هر کدومتون چی درست کردین. (به کل کلاس توجه کنید، از هر یک از آنها بپرسید که چه چیزی درست کرده‌اند. به‌یاد داشته باشید که اجازه ندهید در این کلاس با خنده، دیگران را مسخره کنند یا نظرات منفی بدهند؛ زیرا باعث دلسردی‌شان می‌شود و عزت‌نفسشان را کاهش میدهد). بَه‌بَه، چه چیزهای جالبی درست کردین. همهٔ اینها فکر خودتون بوده؟ خیلی خوب و جالبن.»
«تک‌تک چیزهایی که درست کردین، خاصن. می‌دونین چرا؟ (اجازه دهید که پاسخ دهند). چون شما اونا رو درست کردین. تک‌تک شما با فکر و با نظر خودتون یه چیزی رو درست کردین. چه احساسی دارین از اینکه یک چیز خاصی رو با خمیربازی خودتون به‌وجود آوردین؟ (اجازه دهید که پاسخ دهند). خوشحالین؟ به خودتون افتخار می‌کنین؟ (اجازه دهید که پاسخ دهند). خُب بایدم افتخار کنین. تک‌تک چیزایی که درست کردین منحصر‌به‌فرد و خاصن، فقط به این خاطر که شما اونا رو آفریدین و همهٔ شما خاص هستین!»
«راستی! می‌دونستین که خدا همهٔ جهان رو آفریده؟ (اجازه دهید که پاسخ دهند). خُب، خدا خیلی وقت پیش، جهان رو آفرید. او همهٔ چیزایی که توی این جهانه رو «فقط» توی شش روز آفرید. خدا خیلی دوستشون داشت! خدا هنوز هم مشغولِ آفریدنه. او همهٔ شما رو آفریده و دوستتون داره. شما خلقت خاص خدا هستید!
