ما در مورد برخی دلایل عملی و قانع‌کننده برای داشتن یک زندگی خدا محور صحبت کرده‌ایم. پژوهش‌های انجام‌شده در سال های اخیر نشان می‌دهند که مسیحیان ایماندار و مؤمن در مقایسه با کسانی که وجود خدا را انکار می‌کنند یا برای او اهمیتی قائل نیستند، بیشتر شاد هستند، از لحاظ سلامتی وضعیت بهتری دارند و روابط خوب و اهداف والایی در زندگی دارند. خطرات رویگردانی از خدا خیلی جدی هستند، همان‌طور که قبلاً هم دیده‌ایم: بدبختی و ناکامی در این زندگی و عدم اطمینان به زندگی آینده. پاداش نهایی برای کسی که عیسای مسیح را به‌عنوان «راه و راستی و حیات» پذیرفته است چه خواهد بود؟ چیزی کمتر از زندگی ابدی در حضور او نیست. به زبان آوردن این عبارت خیلی ساده است، اما یک واقعیت عمیق و مملو از شادی در آن وجود دارد.
وقتی جوان هستیم هر روز –حتی هر ساعت– می‌تواند همچون ابدیت به‌نظر برسد. گویا هرگز نمی‌توانیم به اندازهٔ بزرگ‌ترها بالغ شویم. برای چند لحظه روی این نکته تأمل کنید که ابدیت واقعاً چه معنایی دارد؟ آیا می‌توانید مفهوم زمان بی‌پایان را درک کنید؟ در نقشهٔ بزرگ خدا، همهٔ ما برای مدت کوتاهی اینجا روی زمین هستیم. داوود در مزمور ۵:۳۹ می‌گوید: «زندگانی‌ام در نظر تو هیچ است. یقیناً هر آدمی محض بطالت قرار داده شد.» کتاب‌مقدس بارها به ما یادآور می‌شود که زندگی‌مان کوتاه و ناپایدار است. پس فقط «بخوریم و بنوشیم و ازدواج کنیم؟» آیا باید مأیوس و ناراحت باشیم؛ چون در عرصهٔ این خلقت موجودات ناچیزی هستیم؟ آیا زندگی ما واقعاً ارزشی ندارد؟ دوستان جوان، بهتر است این را باور کنید! خدا چیزی فوق العاده عالی و عجیب برای کسانی که او و پسرش را در این زندگی بشناسند مهیا کرده است. برای دریافت آن جایزه، باید در مسابقه‌ای که او برای ما تعیین کرده است تا رسیدن به خط پایان بدویم. لازم نیست ما مسابقه را به پایان برسانیم، ولی باید به پایان آن برسیم.
ماندن در مسیر: قطب‌نمای من به شمال واقعی آسمان اشاره می‌کند
آیا تا‌به‌حال در مورد ورزش دوی صحرایی چیزی شنیده‌اید؟ این ورزش برای کسانی که قلب ضعیف دارند مناسب نیست. لوازم اساسی آن شامل قطب‌نما و یک جفت کفش مخصوص دویدن است. شرکت‌کنندگان باید در انواع زمین‌های سخت و ناهموار و در جهت عکس عقربه‌های ساعت بدوند و علائم خاصی را در طول مسیر پیدا کنند.
برخی از این علائم به‌خوبی در مناطق پوشیده از درخت پنهان شده‌اند. چطور آنها را پیدا می‌کنید؟ در اینجاست که قطب‌نما به کار می‌آید. اگر راه خود را گم کرده‌اید، اولین کاری که باید انجام بدهید این است که با پیدا‌کردن شمال واقعی، قطب نما را «صفر» کنید. هر قطب‌نما ممکن است مقدار کمی انحراف داشته باشد، اما اگر با طرز استفاده از قطب نما آشنا باشید، می‌توانید آن را تنظیم کنید. سپس نوک قطب‌نما را به‌سمت هدفی که به دنبال آن هستید بگیرید و بی آنکه به اهداف گمراه‌کننده در طول مسیر (مانند درختان) توجه کنید، به راه خود ادامه بدهید تا سرانجام به مقصد برسید.
خوشبختانه ما مجبور نیستیم که در لابه‌لای این هزارتوی سردرگم که نام آن را زندگی گذاشته‌ایم با تمام قدرت خود و تا حد مرگ با سرعت بدویم. اگر قبل از حرکت به‌سوی افق‌های دور، مطمئن شویم که قطب‌نمای ما واقعاً در جهت پدر آسمانی تنظیم شده است، دردسر آن خیلی کمتر خواهد بود. در این کتاب، یک نقشهٔ راهنما به شما داده‌ایم. مسیر شما تا رسیدن به مقصد همواره یک راه صاف و مستقیم نخواهد بود. همهٔ ما گاه‌و‌بی‌گاه مسیر را گم می‌کنیم. بعضی مواقع فریب می‌خوریم و در مسیر مخالف جلو می‌رویم. گاهی اوقات نیز به راهی که فکر می‌کنیم میان‌بُر است وارد می‌شویم، اما در این «راه تنگ» هیچ مسیر فرعی و میان‌بُری که به حیات ابدی برسد وجود ندارد. اگر قطب‌نمای روح‌القدس خداوند راه نجات را به ما نشان ندهد، هرگز نمی‌توانیم آن را پیدا کنیم. حتی علاقه و اشتیاقی هم به این کار نخواهیم داشت. این یک واقعیت تأمل‌برانگیز و جدی است.
