شهادت یحیی

مردی آمد که از جانب خدا فرستاده شده بود؛ نامش یحیی بود. او برای شهادت دادن آمد، شهادت بر آن نور، تا همۀ به واسطۀ او ایمان آورند. یوحنا ۱: ۶

اندکی کمتر از ۶ قرن پیش از میلاد مسیح، رژیم پادشاهی در اسرائیل توسط حملۀ بابلیان به این سرزمین برچیده شد. آخرین پادشاه اسرائیل که خود بدست بابلیان به پادشاهی گمارده شده بود، بر علیه آنان شورید و در نهایت دستگیر شد، چشمانش توسط دشمن کور شد، و به همراه گروهی عظیم به تبعید در سرزمین بابل فرستاده شد. کمتر از دو قرن بعد از پایان پادشاهی در اسرائیل، ملاکی، آخرین نبی پیش از ظهور یحیای تعمید دهنده، ضمن ارائۀ چکیده‌ای از عمده‌ترین گناهان اسرائیل و بی وفایی و خیانت این قوم به خدایشان یهوه، به پیام آوری اشاره می‌کند که راه را پیش روی ورود خداوند به میان قوم خویش می‌گشاید. بدین ترتیب، پس از پایان یافتن پادشاهی، نبوت انبیا نیز برای حدود ۴ قرن در اسرائیل متوقف می‌شود. این دورۀ ۴۰۰ ساله فرصت مناسبی برای قوم اسرائیل بود تا بر گناهان و خطاهای متعدد خود به خداوند تأمل کنند. به همین دلیل، با وجود آنکه یحیی خودش آمرزندۀ گناهان قوم اسرائیل نبود، اما پیام او با وضعیت روحانی مردم در این دوران ارتباط خوبی برقرار کرد. آنها پس از چهار قرن خود را با یک نبی واقعی روبرو می‌دیدند.

توجه و احترام عامۀ مردم، یکی از نکات بسیار جالب در زندگی یحیی است. او در نظر مردم، مقام و احترامی چون ایلیای نبی را برای خود کسب کرده بود، چرا که از یک سو چون ایلیا، زندگی در بیابان و ساده زیستی کامل را برای خود اختیار کرده بود، و از سوی دیگر اقتدار و قدرتی که در کلام او نهفته بود، یادآور اقتدار و قدرتی بود که در زندگی و کلام نبوت ایلیا نهفته بود. اسرائیل با فرصتی طلایی روبرو شده بود. ایام تفقدی را که خداوند از طریق بسیاری از انبیا وعده داده بود توسط یحیی به عموم مردم اعلام می‌شد. کلام یحیی پایان انتظار طولانی قوم یهود برای نجات خداوند را بشارت می‌داد. اما جالب اینجاست که متفاوت از کلام و روش کوبنده و گاه تند یحیی، آنکه در راه مهیا شده توسط یحیی قدم نهاد، صاحب کلام و روحی ملایم بود، زیرا او برای داوری نیامده بود، بلکه آمده بود تا همه به واسطۀ او نجات یابند.