آیا مسیحیان باید به شریعت موسی عمل کنند؟ آیا عیسی کاری برخلاف شریعت یهود انجام داد؟ برای یافتن پاسخ، قسمت قبلی را مطالعه کنید.

با توجه به آیات مربوط به خشم و زنا و طلاق و غیره، نوع سوم احکام تورات که منظور نظر عیسی بود، احکام اخلاقی هستند. اینجاست که مسیحیان باید احکام تورات را مهم بشمارند و آنها را به‌انجام برسانند، آن‌هم آن‌گونه که مسیح تعریف کرد و نه طبق تعریف انحرافی فریسیان و علمای دین یهود. منظور این است که مسیح به عمق این احکام و قصد واقعی آنها توجه داشت. چه فایده‌ای دارد که انسان قتل نکند، اما دلش پر از بغض و کینه و غیظ باشد؟ پس می‌بینیم که مسیح به احکام اخلاقی تورات، بُعدی جهانی و کلی بخشید. در چنین حالتی است که احکام تورات برای مسیحیان لازم‌الاجرا است. اوج این احکام، محبت به همنوع است، چه به دوست و چه به دشمن.
باید یادآور شد که خود یهودیان نیز قادر نیستند احکام مدنی و آیینی خود را به‌جا بیاورند؛ زیرا یا در کشورهای مختلف زندگی می‌کنند یا اگر هم در کشور مدرن اسرائیل زندگی کنند، نظام اداری مملکت به‌طور کل تغییر یافته است. احکام آیینی، به‌خصوص نظام قربانی‌ها به هیچ روی قابل اجرا نیست، چرا که دیگر نه معبدی در اورشلیم وجود دارد و نه کاهنی. یهودیان اگر بسیار مؤمن باشند، باید به احکام اخلاقی تورات متمسک باشند. شاید یکی از معدود احکامی که یهودیان امروزه رعایت می‌کنند، ذبح حیوانات خوراکی به‌طریق «کوشر» است و تعطیلی روز شنبه.

حال، اشاره‌ای می‌کنیم به یکی‌دو مثال از زندگی مسیح. در انجیل متی، فصل ۱۲، آیات ۱-‏۸، رویدادی این‌چنین ثبت شده است: «در آن زمان، عیسی در روز شبّات (همان شنبه) از میان مزارع گندم می‌گذشت. شاگردان او به‌علت گرسنگی، شروع به چیدن خوشه‌های گندم و خوردن آنها کردند. فریسیان چون این را دیدند، به او گفتند: “نگاه کن، شاگردانت کاری انجام می‌دهند که در روز شبّات جایز نیست.”. پاسخ داد: “مگر نخوانده‌اید که داوود چه کرد، آنگاه که خود و یارانش گرسنه بودند؟ به خانۀ خدا در آمد و خود و یارانش نان تقدیمی را خوردند، هر چند خوردن آن برای او و یارانش جایز نبود، زیرا فقط کاهنان بدان مجاز بودند. یا مگر در تورات نخوانده‌اید که در روزهای شبّات، کاهنان در معبد، حرمتِ شبّات را نگاه نمی‌دارند، و با این همه بی‌گناهند؟ به شما می‌گویم کسی در اینجاست که بزرگتر از معبد است! اگر مفهوم این کلام را درک می‌کردید که می‌گوید، طالب رحمتم نه قربانی، دیگر بی‌گناهان را محکوم نمی‌کردید. زیرا پسر انسان صاحب شبّات نیز است.»
در این رویداد، مسیح مفهوم جدیدی به روز سبّت یا شبّات می‌بخشد. نخست اینکه او نیاز واقعی انسان را بالاتر از حکم تورات قرار می‌دهد، دوم اینکه خود را «صاحب شبّات» می‌خواند و سوم، خود را برتر از معبد مقدس اورشلیم معرفی می‌کند. مسیح مفهوم جدیدی به دین یهود بخشید.
وی در رویدادی دیگر فرمود: «هیچ کس پارچۀ نو را به جامۀ کهنه وصله نمی‌نزد، زیرا وصله از جامه کنده می‌شود و پارگی بدتر می‌گردد. و نیز شراب نو را در مشکهای کهنه نمی‌ریزند، زیرا مشکها پاره می‌شود و شراب می‌ریزد و مشک‌ها از بین می‌روند. شراب نو را در مشک‌های نو می‌ریزند تا هر دو محفوظ بماند» (متی ۹:‏۱۶-‏۱۷). مقصود مسیح این بود که احکام او که شکل تازه‌ای از احکام تورات بود، باید در نظامی جدید قرار گیرد، نه اینکه آنها را در مشک‌های کهنۀ یهودیت ریخت.