آیا امروز نیز تعمید به روح‌القدس باید با تکلم به زبانها همراه باشد؟ برای دانستن جواب، قسمت پیشین را مطالعه کنید.
جایگاه زبانها
- زبانها، چه در حالت نشانهٔ تعمید به روح‌القدس و چه در حالت عطای زبانها، جایگاه مشخصی در عهدجدید دارند. متأسفانه، امروزه در محافل پنطیکاستی و کاریزماتیک، چنان تأکید نابه‌جا و افراطی‌ای بر این موضوع گذاشته می‌شود که ایماندارانی که از تعالیم کتاب‌مقدس اطلاع ندارند، تصور می‌کنند که تکلم به زبانها یکی از مهم‌ترین مسائل روحانی است. مسیحیان باید از افراط در این امر حذر کنند و محدودیت‌هایی برای کاربرد آن به‌کار ببرند.
- کلیساهای پنطیکاستی و کاریزماتیک بر این باورند که پولس رسول در اول قرنتیان ۱۲ و ۱۴ در مورد زبانها تعلیم می‌دهد. در‌حالی‌که اگر با اندکی دقت و همراه با فصل ۱۳ بخوانیم، متوجه می‌شویم که رهنمودهای پولس رسول دقیقاً معطوف به ایجاد تعدیل و محدودیت در کاربرد عطاها، به‌خصوص کاربرد منطقی و متعادل عطای زبانها می‌باشد. لحن پولس در این سه فصل، به هیچ وجه مشوق کاربرد زبانها به گونه‌ای که امروز متداول است، نمی‌باشد.
زبانها به‌جای خداوندْ روح‌القدس
امروزه موضوع زبانها چنان بزرگ نشان داده می‌شود که به‌محض آنکه نام مقدس روح‌القدس می‌آید، ایمانداران ناخودآگاه به‌یاد تکلم به زبانها می‌افتند. این واعظان و معلمان چنان تعلیم می‌دهند که گویی نقش روح‌القدس در زندگی ایمانداران، طبق کلام خدا، فقط محدود می‌شود به تکلم به زبانها و یکی دو عطای فرا‌طبیعی دیگر. گویی تمام کار روح‌القدس خلاصه می‌شود در زبانها و عطاهای فوق‌طبیعی. یکی از حربه‌های نیرومند شیطان است برای آنکه توجه ایمانداران را از قدرت واقعی روح‌القدس و کار عظیمی که او در زندگی ایشان می‌تواند انجام دهد، منحرف سازد.
قائل شدن قدرت جادویی برای زبانها
گاه نیز چنان در مورد اهمیت زبانها تعلیم داده می‌شود که گویی در خودِ پدیدهٔ تکلم به زبانها قدرتی جادویی و سحرآمیز نهفته است. طوری صحبت می‌شود که گویی خود زبانها عامل قدرت است، نه روح‌القدس. علاوه بر این، مشخص نیست که قائل شدنِ چنین قدرتی برای زبانها بر اساس کدام آیات است. از دو بخشی که در عهدجدید از زبانها سخن به‌میان آمده (کتاب اعمال و اول قرنتیان ۱۲ و ۱۴)، هیچ‌یک از تأکیدات امروزی در مورد قدرت زبانها را نمی‌توان نتیجه گرفت.
زبانها به‌عنوان دروازه‌ای به‌سوی عطاهای دیگر
عده‌ای نیز تعلیم می‌دهند که تکلم به زبانها، دروازه‌ای است به روی سایر عطاها. اگر کسی چنین ادعایی کرد، حتماً از او بخواهید تا محل آیاتی را که چنین تعلیمی در آن نهفته است، نشان دهد. عطای تکلم به زبانها فقط یکی از عطاهاست. در کتاب‌مقدس، سایر عطاها، نظیر نبوت یا معجزات یا شفا، به عطای زبانها مربوط و وابسته نشده‌اند.
تکلم به زبانها با صدای بلند در جلسات عمومی
پولس رسول، در اول قرنتیان ۱۴: ۶-۲۶ تعلیم می‌دهد که تکلم به زبانها در جمع، در‌صورتی‌که ترجمه نشود، نه فقط به کسی نفع نمی‌رساند، بلکه حتی ممکن است باعث لغزش بی‌ایمانان گردد. از‌این‌رو، در آیات ۲۷-۲۸، این دستورالعمل را می‌دهد که اگر ایمانداری در جلسهٔ عمومی به زبانها سخن گوید و کسی نباشد که این زبانها را ترجمه کند، باید خاموش باشد و با خود و با خدا سخن گوید.
علاوه بر این، خواندن سرودها به زبانها در جلسات عمومی باعث ایجاد هرج‌و‌مرج می‌شود. بر اساس تعلیم پولس رسول در اول قرنتیان ۱۴، خدا نه خدای بی‌نظمی، بلکه خدای صلح و آرامش است.
همچنین، باید توجه داشت که از زبانها برای شوخی و مزاح استفاده نشود؛ زیرا که عطاکنندهٔ زبانها، خداوندْ روح‌القدس است و چنین عملکردی شایسته و بایسته نیست.
نهیب دادن شیطان و ارواح پلید به زبانها
این نیز باب شده که واعظ و جماعت، با تکلم به زبانها، شیطان یا روح‌های پلید را نهیب می‌دهند. پولس رسول در اول قرنتیان ۲ و ۴ می‌فرماید: «کسی که به زبانی سخن می‌گوید، نه به مردم، بلکه به خدا می‌گوید. زیرا هیچ‌کس نمی‌فهمد، لیکن در روح به اسرار تکلم می‌نماید… هر که به زبانی می‌گوید، خود را بنا می‌کند.» در هیچ جای عهدجدید نیامده که می‌توان شیطان و ارواحش را با زبانها نهیب داد.
دعا یا شفاعت به زبانها
یکی دیگر از روش‌های ابداعی این نهضت‌ها، این تعلیم است که می‌توان به زبانها از خدا چیزی طلبید یا برای کسی دعا کرد. باز به استناد آیات بالا، باید گفت که در هیچ جای کتاب‌مقدس، چنین تعلیمی داده نشده است. حتماً بسیار حیرت خواهید کرد اگر بشنوید که این واعظان، تمام این تعالیم را بر احساسات یا تجربیات خود بنا کرده‌اند، بدون اینکه هیچ اساسی در کتاب‌مقدس داشته باشد.
زبانها، وسیله‌ای نمایشی!
با نهایت اندوه، مشاهده می‌کنیم که در روزگار ما، تکلم به زبانها وسیله‌ای شده برای نمایش، نمایش قدرت، نمایش امور خارق‌العاده برای جلب مردم، نمایش برتری بر سایر ایمانداران و نمایش‌های مختلف دیگر.
کجا رفت آن شعار والای شاخهٔ پروتستان؟
همهٔ اینها در حالی است که تمام مروجین چنین عقایدی، خود را پروتستان قلمداد می‌کنند، یعنی شاخه‌ای که شعارش از همان آغاز این بود: «فقط کتاب‌مقدس!» بنیانگذاران شاخهٔ پروتستان تمام تلاششان این بود که اعتقادات مسیحیت را مطبق سازند با مندرجات صرف کتاب‌مقدس. باید از این معلمین و مروجین پرسید که تمام این کارها را بر اساس کدام آیات انجام می‌دهند.
