آیین مقدس دست‌گذاری، برای دریافت رتبه‌های مقدس است. برای فهم این مطلب در عهد جدید می‌توان به مرقس ۳: ۱۴ – ۱۹، لوقا ۶: ۱۲- ۱۶، اول تیموتائوس ۳: ۱ – ۱۳، دوم تیموتائوس ۱: ۶، تیتوس ۱: ۵- ۹ مراجعه کرد.
کسی که به‌منظور دریافت رتبه‌های مقدس (اسقفی، کشیشی، شماسی) دست‌گذاری می‌شود، عطیه‌ای را از روح‌القدس دریافت می‌کند که به او اختیاری از سوی مسیح و از طریق اسقف اعطا می‌شود. در برخی از کلیساهای سنتی، رتبه‌ای با عنوان «قاری» نیز به آن افزوده شده است؛ می‌توان قاری را معادل «شبان» در کلیساهای غیرسنتی فرض کرد.
در کلیساهای سنتی، اسقفان و کشیشان و شماسان از میان مردان انتخاب می‌شوند، اما در برخی از کلیساها مانند کلیسای انگلیکن، زنان نیز به این مراتب می‌رسند. در کلیساهای سنتی، دریافت‌کنندگان رتبه‌های مقدس باید مجرد باشند، به‌غیر از شماس که می‌تواند متأهل نیز باشد. در کلیسای انگلیکن، قید تجرد برای این رتبه‌ها وجود ندارد. در کلیساهای ارتدوکس، برای دریافت رتبهٔ اسقفی، شرط تجرد الزامی است.
در کلیساهای سنتی، فرد مسیحی خود را در قبال اسقف متعهد می‌داند؛ اسقف در این کلیساها به مثابه نمایندهٔ مسیح فهمیده می‌شود. در واقع، اسقف به همراه کشیشان و شماسان و قاریان، به کار شبانی کلیسا مشغول هستند.
در مراسم دست‌گذاری رتبهٔ مقدس کشیشی، اسقف نیروی الهی را به‌سوی نامزد دریافت رتبهٔ مقدس فرا می‌خواند. او مانند آن است که مُهری پاک‌نشدنی را بر آن فرد قرار می‌دهد. کشیش در مقام همکار اسقف، کلام خدا را بشارت می‌دهد و آیین‌های فیض‌بخش را اجرا می‌کند.
آیین اصلی دست‌گذاری اعطای رتبهٔ روحانی، با فراخواندن نامزد دریافت این رتبه به‌نام آغاز می‌شود. انتصاب اصلی به رتبهٔ کشیشی، از طریق دست‌گذاشتن اسقف بر فرد مورد نظر و خواندن دعا توسط اسقف انجام می‌گیرد.
الگوی اصلی برای یک شماس، «استفانوس شهید» است. هنگامی که رسولان در جماعت اولیهٔ کلیسا در اورشلیم، تصمیم گرفتند هفت مرد را برای خدمت در کنار میزها انتخاب کنند، استفانوس شهید، نخستین فرد برگزیده از میان ایشان بود که از سوی ایشان دست‌گذاری شد.
کلیساهایی که به تجرد رتبه‌های مقدس اعتقاد دارند، معتقدند که زندگی‌کردن در تجرد تعهدی است که یک انسان به‌خاطر ملکوت، برای خود قائل می‌شود. در این کلیساها این تجرد طی مراسمی با سوگند فرد مورد نظر همراه است.
درک اینکه با دست‌گذاشتن بر سر یک فرد مسیحی چه اتفاقی می‌افتد که او می‌تواند آیین‌های فیض بخشی مانند عشاء را اداره نماید، درحقیقت به منزلهٔ یک راز است. البته باید در نظر داشت که مثلاً کشیشی که آیین مقدس عشاء را برگزار می‌کند، این مراسم را نه به شایستگی‌های فردی و اخلاقی خویش، که به شایستگی در شخص مسیح برگزار می‌کند.
