سرگشتگی جمعیت و عکس‌العمل برخی از آنان که فکر می‌کردند رسولان «مست شراب» هستند، قابل درک است، حتی باوجود آنکه پطرس گفت که کسی معمولاً ساعت ۹ صبح، شراب نمی‌نوشد. ما معمولاً رفتارهای نامتعارف یا وجدی را که منجر به رفتاری خجالت‌آور می‌شود به این شکل توجیه می‌کنیم، اما اغلب تمایل داریم تا مذهب را در محدودهٔ ادب و نزاکت نگه داریم. با این‌حال، در پنطیکاست قطعاً شرایط تحت کنترل هیچ‌کس نبود: شعله‌های آتش و صدای وزش تندباد! روح‌القدس که بر دوازده رسول ریخته شد، چنان قدرتی پدید آورد که کسی را یارای کنترل آن نبود. این پیام می‌بایست به دیگران اعلام می‌شد تا تمام شاگردان بتوانند با شادی بر کارهای قدرتمند خدا شهادت داده و در آنها شریک شوند.
یاقوت ارغوانی، سنگی قیمتی بود که در دنیای باستان، به‌عنوان طلسمی علیه مستی به‌کار می‌رفت. در آن روزگار، رسم بر این بود که اسقف‌ها انگشتری مزین به این سنگ را به نشانهٔ پاسخ پطرس به این اتهام، بر انگشت می‌کردند. در نتیجه، این سنگ نشانه‌ای از هدیهٔ روح‌القدس در روز پنطیکاست به شمار می‌رود. با وجود این، چیزی به‌شدت خلسه‌آور در ریختن روح بر شاگردان وجود داشت. در طول تاریخ مسیحیت، مردان و زنانی با اشتیاقی آتشین و مشعوف و سرمست از محبت خدا بوده‌اند که انرژی و شور و توان‌شان برای انتقال پیام انجیل، زندگی‌های بسیاری را تبدیل کرده و دنیای‌شان را متحول ساخته است. در حقیقت، بدون چنین شاهدانی که از روح خدا پر هستند، نور انجیل و همین‌طور کلیسا ضعیف خواهند شد. شاید خود ما هم بتوانیم به چنین شعفی دست پیدا کنیم.
