وقتی عیسی فرمود: کسی که می‌خواهد او را پیروی کند، باید «خود را انکار کرده، هر روز صلیب خویش برگیرد»، لرزه بر اندام تمام کسانی افتاد که آن را شنیدند. شخصی که صلیب خود را بر می‌داشت، مسیر محل اعدام خود را می‌پیمود. بازگشتی هم برای او نبود. این عبارتِ تکان‌دهنده بارها در انجیل‌ها ذکر شده، اما لوقا کلمه‌ای به آن افزوده که آن را تأمل‌برانگیزتر می‌سازد: «هر روز». تصمیم به پیروی از عیسی به هر قیمتی که شده، تصمیمی نیست که فقط یک بار در طول عمرمان بگیریم، بلکه تصمیمی است که باید بارها و بارها و بارها تجدید می‌شود.
این نکته در زندگی روزمره‌مان به چه معنایی است؟ طبق تعلیم عیسی، سه معنا در آن نهفته است. نخست اینکه باید تمایل داشته باشیم که اولویت داشتن خودمان را کاملاً کنار بگذاریم. انکار خویشتن یعنی اینکه آگاهانه تصمیم بگیریم، تصمیمات شخصی خود را بر این مبنا اتخاذ کنیم که چه چیزی پادشاهی خدا را بنا می‌کند و اهداف عیسی را در جهان تحقق می‌بخشد.
دوم اینکه، اشتیاق و حسرت برای مال‌اندوزی را کاملاً کنار بگذاریم. شکی نیست که به خوراک و سرپناه نیاز داریم، اما محال است که بتوانیم هم مال و منال و هم عیسی را در کانون هدف زندگی‌مان قرار دهیم.
سوم اینکه اشتیاق برای دریافت تمجید و تحسین از دیگران را باید کاملاً کنار بگذاریم. عیسی می‌دانست که اگر قرار باشد خودش تحقیر و طرد شود، پیروانش نیز خود را در میان تمسخرها و تنگناها خواهند یافت. ما حق نداریم انتظار چیز دیگری را داشته باشیم.
عیسی از شاگردانش پرسید: «شما مرا که می‌دانید؟». این سؤال را سبک نه‌انگارید. عیسی به‌دنبال پاسخی اندیشمندانه نیست، بلکه خواهان تعهدی برای تمام عمر است.
