اکنون افق دید زکریا متوجه آینده‌ای دور می‌شود، متوجه ایام آخر، و با این کار، می‌کوشد در باقیماندگان قومش روح امید بدمد. زمانی فرا خواهد رسید که اورشلیم و یهودا به کانون هدف خدا برای جهان تبدیل خواهند شد. در آن زمان، خدا از سر مهربانی، روح خود را فرو خواهد ریخت، روح شفقت و تضرّع را. احیا با اَعمال خدا و فیض او آغاز خواهد شد.
قوم خدا در پاسخ به این فیض و در این دوره، به کسی خواهند نگریست که به او نیزه زده بودند، و به سوگواری خواهند پرداخت. روشن نیست این آیه در مضمون اصلی‌اش به معنایی بوده است. برخی از دانشمندان معتقدند که این اشاره‌ای است به رفتار قوم اسرائیل با پادشاهان و فرمانروایان خود، و آن را با اشعیا فصل ۵۳ مقایسه می‌کنند. برخی دیگر بر این باورند که این اشاره‌ای است به رفتار اسرائیل با خودِ خدا. این قوم، فیض خدا و محبت او را رد کرده بودند.
در انجیل یوحنا، این نبوتِ زکریا درست در انتهای تشریح ماجرای مصلوب شدن عیسی قرار داده شده است (یوحنا ۱۹:۳۷). یوحنا با این کار، هر دوِ مفاهیم و معانی بالا را به‌کار برده است (و نیز مفهوم ظاهری‌تر از سوراخ کردن پهلوی مسیح با نیزه را).
امروز از دیدگاه انجیل یوحنا بر این آیه تأمل می‌کنیم. بیایید دل خود را از نو به روی روح خدا بگشاییم، روحی که شفقت و تضرّع پدید می‌آورد، و نیز درک عمیق‌تری از بهای نجات خود را به دست آوریم.
