تقریباً در خانۀ هر شبانی یا کارمند سازمان‌های مسیحی، می‌توان این جمله را شنید که: «ای بابا! یه جلسۀ دیگه؟…» جلسه دیگر چیست؟ مگر این جلسات، همان موانعی نیستند که روح را خفه می‌کنند، بیش از هر چیز، انرژی و وقت ما را می‌گیرند و باعث می‌شوند تا نتوانیم به نتایج و اهداف‌مان برسیم؟
شورای اورشلیم یکی از نخستین جلسات ثبت شده در تاریخ کلیساست. این نوعی شورای کلیسایی بود که تلاش داشت تا به اختلافات و تنش‌ها پرداخته، آنها را رفع کند. آیا غیریهودیان کاملاً عضو کلیسا محسوب می‌شوند؟ شرایط عضویت در کلیسا چیست؟ آیا قوانین شریعت در مورد غذا می‌بایست مراعات شوند؟ چه کسی مسئول و رهبر این ایمان جدید است؟
بخشی از تاریخ مسیحیت، داستان پیشرفت از طریق جلسات پرتنش بوده است؛ داستان گفتگوهایی که به نتیجه نرسیدند، اما در نهایت، نیمه‌کاره هم رها نشدند. تمامی شوراهای کلیسایی از شوراهای بزرگ نیقیه و کالسدون گرفته تا اولین و دومین شورای واتیکان و همین‌طور، کنفرانس لمبث، همگی جلساتی پر از گفتگوهای تنش‌دار، اختلافات و نظرات متنوع بودند. در این شوراها بود که نظرات مختلف با هم برخورد کرده، اختلافات مشخص و حل و فصل می‌شدند، و در نهایت، با وجود تنش‌ها و هم‌نظری‌ها، به هماهنگی غنی‌تری دست می‌یافتند.
خدا از طریق جلسات – حتی جلسات مشکل – کار می‌کند. اگر ما بخواهیم به هم‌نظری دست پیدا کنیم و به صمیمیت و همدلی برسیم، باید بتوانیم کشمکش‌های‌مان را مدیریت کنیم. همواره در تاریخ مسیحیت، تعیین فرایند تشخیص با بحث و جدل و گفتگوهای دشوار همراه بوده است. به‌نظر می‌رسد روح‌القدس از این طریق کار می‌کند.
