«اندیشۀ استوار را در آرامش کامل نگاه خواهی داشت، زیرا که بر تو توکل می‌دارد.» (آیۀ ۳) ساموئل سباستین وسلی در سال ۱۸۵۳ ترجمۀ انگلیسی کینگ جیمز از این آیه را در سرودی به‌کار گرفت که یکی از محبوب‌ترین همسرایی‌های سرودهای پرستشی انگلیسی است. این آیه استواری کامل در رویارویی با سختی و حفظ ایمان در شرایط دشوار را توصیه می‌کند.
یکی از درون‌مایه‌های اصلی ظهور (تجلی)، منتظر خدا بودن است، اما این انتظار را نباید تسلیم منفعلانه تعبیر کرد. دستیابی به آرامش درونی شخصی به معنای قطع رابطه با حوادث بیرونی نیست. نبوت‌های اشعیا در میان مجموعه‌ای از بحران‌های عمومی عرضه شد که نخستین آنها تهدید آشور در قرن هشتم پیش از میلاد بود. توکل بر خدا به معنی آرامش شخصی نیست، بلکه به این معنی است که مشتاق باشیم تا خدا خود را آشکار کند. خدا همواره داوری کرده است. تردیدی دربارۀ پایان امور نیست. وظیفۀ ما این است که شجاعانه با این اطمینان زندگی کنیم که خدا برای ما عمل کرده است، اگرچه هنوز تحقق (کامل) ارادۀ او را بر زمین نمی‌بینیم یا تحقق آن را در زندگی خودمان آشکارا مشاهده نمی‌کنیم.
ما باید از انبیا سرمشق بگیریم که در گذشته از امید آیندۀ ما سخن گفته‌اند. خدا همیشه به وعده‌هایی که داده، عمل کرده است؛ وظیفۀ ما این است که فرمانبردارانه و پیوسته به آینده‌ای که خدا وعده داده است بیندیشیم و برای آن سپاسگزار او باشیم.
