سوگواری عزرا در ملأ‌عام، همدردی دیگران را برانگیخت. ایشان او را الگو قرار دادند و این نکته را از ایمان او آموختند که چنانچه قوم اسرائیل توبهٔ خود را به مرحلهٔ عمل برساند، برایشان امیدی هست. عزرا به‌روشنی ایمان داشت که بیرون‌کردن زنان بیگانه و فرزندانشان، برای اطمینان از برکات آتی خدا ضروری است. مهم است که او حتی بعد از سوگند بزرگان قوم و موافقت ایشان با این اقدام، به روزهٔ خود ادامه داد.
سپس عزرا شروع کرد به اجرای حکمش برای طلاق همگانی. وی همهٔ تبعیدی‌هایی که بازگشته بودند، درخواست کرد که موقعیت و وضعیت خانوادگی خود را به اورشلیم گزارش و توضیح دهند و در صورت تخطی و اهمال، از جماعت اخراج می‌شدند. این مطالبه‌ای بود بسیار سخت‌گیرانه و شتاب برای انجام آن و باران سختی که می‌بارید، موجب تأخیر و نیز تفویض مسئولیت به مقامات تعیین‌شده گردید.
این آیات برای ما که به برابری و پذیرش دیگران به جامعهٔ خود باور داریم، به‌نظر سخت‌گیرانه می‌آیند. اما اینها باید به ما یادآوری کنند که گاه تعیین حد و مرز برای تضمین سلامت جوامع ضروری هستند. نمونه‌ای که امروز به چشم می‌بینیم، شتاب مهاجرت کسانی است که امکانات لازم برای فرار از فقر و خشونت را دارند. گشاده‌دستی و بزرگ‌مَنِشی جای خود را دارد، و محدودیت و قید و بند نیز جای خود را. همان‌طور که در روایت آمده، سخت‌گیری عزرا با شکست مواجه گردید و یهودیت در سرزمین‌های غیریهودیان پخش شد، که یکی از علل آن، وصلت یهودیان با بیگانگان بوده است. عزرا کوشید کار درست را انجام دهد. اما گاه خدا بهتر از ما می‌داند. این باید موجب تشویق ما گردد، نه دلسردی ما!
