لحن حاکی از وجود بحران کماکان ادامه دارد. خورشید و ماه به تاریکی خواهند گرایید. در این لحظۀ تعیین‌کننده، باید به‌دنبال رؤیایی بسیار قدیمی بگردیم، این رؤیا که «پسر انسان… در ابرها می‌آید». این وعده‌ای است از کتاب دانیال (دانیال ۷:۱۳). صحنه‌ای تکان‌دهنده از زمانهای آخر نشان داده می‌شود. با این حال، توجه داشته باشید که در نقطۀ اوج نمایش، یک «انسان» عادی را خواهیم دید. او رهایی و نجات را به‌همراه خواهد آورد. در کشاکش ویرانی و کشتار، همه گرد آورده خواهند شد. فرشتگان به دورترین نقاط آسمان خواهند رفت. چیزی از دست نخواهد رفت.
سپس به‌ناگاه لحن سخن تغییر می‌کند. تصاویری مکاشفه‌ای دور و بر ما را می‌گیرند و نگاهی سریع و کلی از زمانهای آخر را نشان می‌دهند. اکنون باید به درخت انجیر بیندیشیم. قبلاً با درخت انجیری برخورد داشته‌ایم (مرقس ۱۱:۱۳-۱۴ و ۲۰-۲۱). آن درخت خشک شد، اما این درخت در اینجا پر از شاخ و برگ است. آنچه مرده بود، ناگهان زنده شده است.
اینها مقوله‌هایی پرتحرک و سرزنده و آزاردهنده هستند، و سپس درسی از طبیعت داده می‌شود. نقش اینها اینست که ما را نگران و آشفته سازند و یک حس فوریت را در ما ایجاد کنند. در ضمن اینکه تصدیق می‌کنیم تمام خلقت در دستان خداست، اما نباید این اشارات را از نظر دور بداریم که نجات در اموری کوچک نهفته است: در شناختن پسر خدا؛ و در شناختن تفاوت میان حیات و مرگ.
