برای مسیحیان، کانون قرائت امروز همانا نبوت مربوط به پادشاه پیروزمندی است که به شهر مقدس می‌آید. این آیات روایت‌های انجیل در مورد «یکشنبۀ نخل» را رنگ‌آمیزی کرده‌اند، آن هنگام که عیسی سوار بر یک الاغ، پیش از مصائب خود، وارد اورشلیم شد. عبارتِ «الاغ و کرّۀ الاغ»، به این معنا نیست که دو الاغ در کار بوده، چیزی که ظاهراً انجیل متی از این آیات استنباط کرده (متی ۲۱:‏۷)، بلکه عبارتی شاعرانه است که می‌توان به این شکل بازنویسی کرد: «او بر الاغی سوار است، آری، بر یک کرّه‌الاغ!».
این پادشاه پیروزمند یادآور شخصیت‌های شاهانه در مزمورها است، همان فرمانروایان خداترسی که بعد از تحمل مشکلات و شکست‌ها، وارد صحنه می‌شوند تا با فروتنی، بر قوم خدا فرمان برانند (مزمور ۲:‏۶-‏۷؛ ۱۱۰). خفّت و خواریِ «پسر خدا» بعد از ورود پیروزمندانه‌اش رخ داد، نه پیش از آن، اما این خواری منتهی شد به پیروزی نهاییِ حیات بر مرگ. در مضمون متن، نبی وعده می‌دهد که فرمانروایی که از سوی خدا منصوب شده، آورندۀ صلح و آرامش خواهد بود، اما نه تنهای برای قوم اسرائیل، بلکه همچنین برای ملت‌هایی که بر این قوم ستم روا داشته و با آن به جنگ پرداخته بودند.

اشاره‌ای که هم در نبوت اولیه و هم در تعبیر مسیحیت از آن، صورت گرفته، اینست که پیروزی عظیم خدا، حالت انتقام ندارد، بلکه حالت رحمت. او همان گونه نزد ما می‌آید که به اورشلیمی آمد که به‌تازگی بازسازی شده بود. او با فروتنی‌ای آمد که تکبر و گناه ما را نکوهش می‌کند. چالشی که از ما به‌عمل آمده، اینست که آنقدر فروتن شویم تا بتوانیم در جادۀ صلح و آرامش، به او ملحق شویم.