ویرانی پیش از بنا
«پیش از آنکه تو را در رحم نقش بندم تو را شناختم، و پیش از آنکه به دنیا بیایی، تو را جدا کردم، و تو را بر قومها نبی قرار دادم.»
ارمیا ۱: ۵
دعوت متفاوت خدا از اشعیا و ارمیا که بدون شک دو تن از بزرگ‌ترین و تأثیرگذارترین انبیا در تاریخ قوم بنی اسرائیل بودند، ضمن دلالت بر روش‌های گوناگون خدا، از توجه خاص او به شخصیت متفاوت افراد نیز حکایت می‌کند. اشعیا پس از رؤیای باشکوهی که در آن نظاره‌گر حضور مهیب و پرجلال خدا شده بود، بلافاصله آمادگی خود برای خدمت خدا را اعلام نمود (اشعیا ۶: ۸). اما برخلاف اشعیا و لبیک بی‌درنگ او به دعوت خدا، ارمیا به بهانه‌های گوناگون سعی بر آن داشت که همچون موسی از قبول دعوت خدا طفره رود (ارمیا ۱: ۶). لیکن، خدایی که پیش از شکل‌گیری ارمیا در رحم مادرش از تمام نیت‌های دل و خصوصیت‌های شخصیتی او آگاه بود، در آن برههٔ حساس تاریخ اسرائیل، ارمیا را به‌عنوان مناسب‌ترین فرد برای انجام مأموریت الهی برگزیده بود.
صرف‌نظر از واکنش متفاوت این دو نبی به دعوت و فرمان خدا برای انجام مأموریت الهی، هر دوی آنها نیاز به مسح و لمس خاصی از خدا داشتند. این دو نبی بزرگ از جانب خدا تعیین شده بودند که در یکی از حساس‌ترین شرایط تاریخی سخنگویان خدا بوده، با کلام خود قوم او را هدایت کنند. به همین خاطر، لازم بود لب‌های اشعیا با اخگر سوزانی برگرفته از مذبح خدا تطهیر شود و دهانش به‌طور مستقیم توسط دست خدا لمس و مسح شود.
اما با درک عمیقی که ارمیا در نتیجهٔ دریافت کلام خدا از وضعیت سقوط‌کردهٔ قوم اسرائیل پیدا کرد، دانست که راهی جز بیان حقیقت (اعلام داوری و مجازات) به قوم خدا پیشِ رو ندارد. او همچنین دریافت که هرچند مسح خدا شهامت بیان حقیقت را به او بخشیده، اما این مسح مانع مخالفت و دشمنی افراد با او نمی‌شود و راه همواری را پیش روی او نخواهد گشود.
بدین‌ترتیب، ارادهٔ خدا این بود که از دهان ارمیا و توسط کلام او فرا رسیدن زمان داوری را به قوم خویش اعلام کند تا از طریق این داوری، قصد خود برای تخریب عمارت ایمان دروغین قوم را به انجام رساند.
در نهایت، مقصود عالی خدا این‌گونه آشکار شد که مجازات قوم چنان تأثیر عمیقی از خود به‌جای گذاشت که پس از آن امکان بنای ایمانی راستین فراهم آمد.
مطالعهٔ کتاب مقدس
ارمیا ۱: ۵
«پیش از آنکه تو را در رحم نقش بندم تو را شناختم، و پیش از آنکه به دنیا بیایی، تو را جدا کردم، و تو را بر قومها نبی قرار دادم.»
