فیض و بخشش

زیرا از فیض خداوند ما عیسی مسیح آگاهید که هرچند دولتمند بود، به‌خاطر شما فقیر شد تا شما در نتیجۀ فقر او دولتمند شوید.

 دوم قرنتیان ۸: ۹

خداوند خود را این گونه توصیف می‌کند: «… یهوه، خدای رحیم و رئوف و دیر خشم و کثیر احسان و وفا.»

آمدن خداوند ما عیسی مسیح نهایت موهبت و رحمت و فیض خدا نسبت به ابنای بشر بود؛ زیرا خدا «… پسر خود را دریغ نداشت، بلکه او را در راه جمیع ما تسلیم نمود» (رومیان ۸: ۳۲).

عهد‌جدید برای فیض خداوند از کلمهٔ یونانی «خاریس χάρις»؛ یا معادل عبری آن «حِن hen חֵן» استفاده می‌کند که به معنای فیض، مهربانی، عنایت و لطف می‌باشد. در رسالات پولس رسول، این اصطلاح اشاره به موهبت بی‌قیاس خداوند دارد که ظاهراً در تقابل با شریعت قرار می‌گیرد. از این دریچه، فیض به معنای موهبت بی‌بدیل باری‌تعالی در پذیرش انسان‌ها از طریق مرگ و رستاخیز عیسی مسیح است: «ما را نیز که در خطایا مرده بودیم با مسیح زنده گردانید، زیرا که محض فیض نجات یافته‌اید.»( افسسیان ۲: ۵)

پولس رسول فیض را بالاترین و عالی‌ترین عطیهٔ خداوند می‌داند که موجد نجات ماست. لذا، انسان تنها از طریق فیض است که می‌تواند از نجات و حیات جاودان بهرمند گردد و این خود پایه و اساس برگزیدگی و موجودیت کلیساست.

بنابراین، حصول نجات از افعال و همت انسان حاصل نمی‌شود، بلکه صرفاً به‌وسیلهٔ فیض حاصل می‌گردد: «پس همچنین در زمان حاضر نیز بقیتی بحسب اختیار فیض مانده است.  و اگر از راه فیض است دیگر از اعمال نیست وگرنه فیض دیگر فیض نیست. اما اگر از اعمال است دیگر از فیض نیست والا عمل دیگر عمل نیست.» رومیان (۱۱: ۵ – ۶)

اما در عین حال فیض بی‌‌ثمر نیست، بلکه آنانی که به حسب فیض فراخوانده شده‌اند این فیض را در اعمال ایمان آشکار کرده، ثمرات شایسته برای خداوند خواهند داشت. «زیرا که صنعت او هستیم، آفریده شده در مسیح عیسی برای کارهای نیکو که خدا قبل مهیا نمود تا در آنها سلوک نماییم.» (افسسیان ۲: ۱۰)