خبر خوش مصالحه

اینها همه از خداست که به واسطۀ مسیح ما را با خود آشتی داده و خدمت آشتی را به ما سپرده است.

 دوم قرنتیان ۵: ۱۸

در تمامی کتاب مقدس مفهوم محبت، رحمت و بخشش خداوند که می خواهد انسان‌ها را نجات بخشد به‌عنوان مفهومی اساسی به چشم می‌خورد، «خداوند یهوه می‌فرماید: به حیات خودم قسم که من از مردن مرد شریر خوش نیستم بلکه (خوش هستم) که شریر از طریق خود بازگشت نموده، زنده ماند.» (حزقیال ۳۳: ۱۱)

انسان به‌حسب ذات متناهی است و لابد به گناه. پس، این انسان سرگشته چگونه می‌تواند خود را نجات بخشد؟ آیا انسانی که نسبت به خدای نامتناهی گناه ورزیده است، می‌تواند با ابتکار خود با خالق نامتناهیِ علی‌الاطلاق مصالحه کند؟ البته که نه!

مصالحه با خدا صرفاً ابتکار خداست؛ «زیرا خدا جهان را اینقدر محبت نمود که پسر یگانه خود را داد تا هر که بر او ایمان آورد، هلاک نگردد بلکه حیات جاودانی یابد» (یوحنا ۳: ۱۶). هنگامی که ما هنوز «دشمن» (رومیان ۵: ۱۰) بودیم، ما را محبت نمود و به همین جهت پسر خود را فرستاد تا در راه ما بمیرد (رومیان ۵: ۸)  تا به‌وسیله مرگ وی بر روی صلیب که همانا محبت عظیم اوست، با وی مصالحه کرده، نجات یابیم؛ زیرا مسیح «در بدن بشری خود به‌وسیلهٔ موت» خویش (کولسیان ۱: ۲۲) این مصالحه را به‌طور کامل مهیا ساخت.

حال، به‌واسطهٔ ایمان به عیسی مسیح، خدا دیگر تقصیرات و گناهان ما را به‌یاد نمی‌آورد. «یعنی اینکه خدا در مسیح بود و جهان را با خود مصالحه می‌داد و خطایای ایشان را بدیشان محسوب نداشت و کلام مصالحه را به ما سپرد.» (دوم قرنتیان ۵: ۱۹)

این امر تنها یک دین یا یک مسئلهٔ حقوقی نیست، بلکه «اگر کسی در مسیح باشد، خلقت تازه‌ای است؛ چیزهای کهنه درگذشت، اینک همه چیز تازه شده است» (دوم قرنتیان ۵: ۱۷). از منظر پولس رسول، این مصالحه به معنای نو شدن در انسانیت نوین توسط عیسی مسیح است که با خود عدالت و تقدس را نیز به همراه دارد.

و اینک این «خدمت مصالحه» به کلیسای مجید مسیح سپرده شده است تا به‌وسیلهٔ بشارت انجیل، رحمت و مصالحه خداوند را به تمامی انسان‌ها برسانند.