آمرزش در عیسی

و به نام او توبه و آمرزش گناهان به همۀ قومها موعظه خواهد شد و شروع آن از اورشلیم خواهد. لوقا ۲۴: ۴۷

متفاوت از آیات انتهایی انجیل متی و مرقس که در آنها فرمان عیسی برای اعلام خبر خوش انجیل به تمام قومها بیان شده است، در انتهای انجیل لوقا، عیسی در گفتگو با شاگردان حیران و ترسان خود، به توضیح ارتباط مرگ و قیام خود با اشاره به پیشگویی‌های انبیا پرداخته است. در این پیام انتهایی، عیسی آینده را نیز برای شاگردان و دیگرانی که ایمان خواهند آورد، ترسیم می‌کند.

لوقا، زمانی به نگارش وقایع زندگی عیسی اقدام کرد که پیام نجات انجیل در بسیاری از قسمتهای امپراطوری روم اعلام شده بود. خود او نیز که در بسیاری از سفرهای بشارتی، پولس رسول را همراهی می‌کرد، شاهد بر گسترش سریع و همه جانبۀ مسیحیت در میان ملل مختلف بود. حال، با آگاهی از آنچه که واقع شده است، او دست به قلم برده، تا در شرح زندگی عیسی، قطعیت کلام و ارادۀ الهی را به تصویر کشد. شاید همراهی با پولس و مشاهدۀ مشقت‌های رسول خدا، لوقا را مصمم کرده بود تا راوی ادامۀ اعمال بلا انقطاع خدا باشد. در انجیل لوقا است که عیسی شاگردان را شاهدان خود می‌خواند. لوقا که خود نیز در سفرهای بشارتی، شاهدی بر کارهای عظیم خدا بوده است، حال بر حقیقت گفته‌های عیسی صحه می‌گذارد، زیرا به چشم خود تحقق سخنان عیسی را دیده است. اما، او شاهد را صرفاً نظاره‌گر یک سری وقایع نمی‌داند، بلکه مقصود او از شاهد، شاگردی ثابت قدم است که زندگی و اعمالش بر حقانیت پیام انجیل شهادت می‌دهد. همراهی و همنشینی با رسولان و سایر شاهدان زندگی عیسی و تجربیات خدمتی سبب شده است که لوقا مانند شاهدین عینی، بر رنجها، مرگ و قیام عیسی شهادت داده، آمرزش گناهان تمامی قوم‌ها را حاصل و ثمر فداکاری عظیم عیسی بر ‌شمارد. یک چنین باور و تعهدی سبب شده است که او در پایان روایتش، فرمان بزرگ مسیح برای انتشار پیام نجات بخش انجیل را بازگویی کرده، اورشلیم را تنها نقطۀ آغازین آن بداند، زیرا که چشمان خدا تمامی زمین را مد نظر دارد.

پیام انجیل لوقا ما را دعوت می‌کند که به خیل این شاهدان انجیل پیوسته، به راستی وعده‌های کلام خدا، نه تنها در سخن، بلکه با شیوۀ زندگی خود شهادت دهیم.