مناظره دربارهٔ روزه

«عیسی پاسخ داد: آیا ممکن است میهمانان عروسی تا زمانی که داماد با ایشان است، روزه بگیرند؟ تا وقتی داماد با آنهاست نمی‌توانند روزه بگیرند.» مرقس ۲: ۱۹

در فصل دوم از انجیل مرقس در پی پرسش کاتبان و فریسیان از مسیح درباره گناهکاران، پرسش دیگری می‌آید. بنا‌بر روایت متی شاگردان یحیی تعمید‌دهنده این پرسش را از وی می‌کنند (متی ۱۴:۹) که چرا شاگردانش روزه نمی‌گیرند؟

در سنت عبرانی یهودیان دین‌دار در روز یوم کیپور (روز کفاره) نیز در سالروز ایامی که مصیبتی را یادآوری می‌کرد یا به جهت توبه و انابه، روزه می‌داشتند.

عیسی از اینکه روزه‌داری درست است یا غلط چیزی نگفت، بلکه در‌صدد بود که به آنها بفهماند که صاحب روزه آنجاست. عیسی باز هم با رحمت همیشگی خویش نشانه‌ای داد تا بلکه چشمان این مردمان باز شود. او به یادشان آورد، مادامی که داماد را با خود دارند، نمی‌توانند روزه بدارند.

کلمه داماد یکی از القابی است که خدا خود را به آن ملقب فرموده است: «زیرا که آفریننده تو شوهر توست، او که نامش خداوند لشکر‌هاست.» (اشعیا ۵۴: ۵)؛ این لقب بیانگر محبت خدا نسبت به مخلوقاتش است اما در عین حال عیسی اشاره می‌کند به روزی که داماد گرفته خواهد شد و شاگردان روزه خواهند داشت.

در عهد عتیق قوم اسرائیل به عروس و خداوند به داماد تشبیه شده، از این دریچه عیسی در آن لحظه امیدوار بود که چشمان دلشان گشوده شده، او را بشناسند و توبه کرده به سوی او بازگشت کنند.

توبه از دیگر دلایل روزه می‌باشد که به ظاهر ایمانداران به دنبالش بودند، اما همانی که توبه را می‌پذیرد، پیش‌روی ایشان، با آغوش گشاده ایستاده بود اما او را نمی‌دیدند.

عیسی از آنها پرسید: اگر یک تکه پارچه نو را به لباس کهنه وصله کنید می‌دانید چه می‌شود؟ بزودی وصله جدا می‌شود و پارگی لباس بدتر از اول می‌گردد.

آنان فکر می‌کردند که با روزه می‌توانند نشان دهند که مقدس می‌باشند اما تعلیم عیسی این بود که هرگز با شریعت ظاهری نمی‌توانید مقدس شوید. بلکه ای قوم چشمان دلتان را بگشایید تا مرا بشناسید که برای شما اینجا هستم تا بلکه به واسطه فیض مقدس گردید.

«زیرا خدا جهان را آنقدر محبت کرد که پسر یگانه خود را داد تا هر که به او ایمان آورد هلاک نگردد، بلکه حیات جاودان یابد.»  (یوحنا ۳: ۱۶)